Fietsenaar....ergens

Rondje in de regen

Grijze wolken jagen regen over Ierland. Niks bijzonders voor dit land en het regent er meestal nog uit ook. Zo ook nu, onophoudelijke miezer. De streek waar ik doorheen rijd bestaat uit dikke pakketten veen. Dun bevolkte zompige spons nog goed genoeg voor de schapen en enkele bijbehorende boerderijen. Oude plantenresten, van binnen zwart om groen te kunnen zijn van buiten met paarse bloemen in de greppels. Varens, vingerhoedskruid, heide. De regen komt er in tot rust. Hier en daar staan skeletten van huizen waar de tijd het dak vanaf heeft gevreten. Tussen alles door kronkelt de weg als een zwart lint, langs de heuvels en de rivieren. Daaroverheen, schuin leunend en worstelend tegen de wind rijd je dan, als eenzame fietser die denkt dat hij langzaam gaat en twijfelt of hij wel op tijd zijn doel zal halen. Maar wat is langzaam, al zou ik lopen, nee kruipen zelfs, dan nog ging het te snel om iets van het land te kunnen begrijpen. Voor het opbouwen van de veenlagen zijn eeuwen nodig geweest en voordat de heuveltoppen zo rond waren als ze nu zijn, gingen miljoenen jaren voorbij. Wie ben ik dan om daar deel vanuit te kunnen maken? Ben ik veel anders dan de schapen die met hun met verf bekladde ruggen in rood, blauw en paars, de planten onverstoorbaar kort vreten? De regen en de wind, ze lijken het niet te voelen. Ze gaan onverstoorbaar door met leven tot het moment dat ze ondersteboven aan de vleeshaak hangen en hun wol tot warme truien is gebreid. De regen bezorgt me een melancholieke bui. Wat doe ik hier, en wat deed ik hier vraag ik me af en als ik met beide wielen een andere realiteit binnen rijd, de realiteit die camping heet. Waar mensen vanuit hun luxe comfortabele auto vol technische snufjes in een tent of caravan kruipen. Zelfs voor de achterklep hoef je tegenwoordig niet eens meer je arm te strekken. Je zal moe worden, die gaat automatisch open en dicht. Verscholen achter omheiningen van windschermplastic nemen ze plaats op klapstoelen en de tijd trekt ook aan hen voorbij. Ik pel er mijn Gore-tex af, neem een douche en laad mijn telefoon op, waar je ook al lang geen kwartje meer in hoeft te gooien. Moe gefietst val ik op mijn lichtgewicht opblaasbare isomat in een diepe zagende slaap. Wat is het dat mij drijft? Het zal ervaring opdoen zijn, vanuit een soort masochisme, de schoonheid van het afzien. Moe worden om te kunnen voelen, zoals de boeren en de herders dat vroeger ook nodig hadden om het land met passie te kunnen bewerken. En de angst om dik, vol nutteloos reserve vet met een welvaartsziekte in een ziekenhuis te belanden. En in een melancholieke bui draai je donkere muziek. Ik kan er niets aan doen maar op de een of andere manier word ik er vrolijk van:

'I travelled seas, I travelled moors, I conquered fear, I settled scores. And all your love has been my bed, under bridges in the snow. I lived the war, I felt the rain, The muddy fields, I lived the pain. Or was the man within my head a lie?'

Soms komen dingen samen en ook dat maakt het leven tot een wonder.

Ik geniet op mijn eigen manier, zoals alle mensen ieder op hun een eigen manier proberen te genieten. Naast de camping staat een recreatiepark met een draaimolen. Kinderen nemen plaats in een brandweerauto, op een motor of een hobbelpaard. Het lijkt of er heel wat op gebeurt maar het ding draait enkel rondjes, telkens alleen maar rondjes.

Reacties

Reacties

Lala

Mooi! Maar volgende keer een vrolijker stukje graag. Tijd voor een zonnetje als stemmingsverbeteraar? ;-)

Lala

Mooi! moet zijn Heel mooi!

Betty

Fietsen op de zompige grond van een nat Ierland
Heel goed Harry.
En plezier en hopelijk toch wen waterug zonnetje.

Anna

Ja, Harry, ik begrijp dat je vrolijk kan zijn. Zo word ik altijd vrolijk van muziek van Bach. Je kan er op dansen.
Ik ben benieuwd wat je plannen verder zijn. Maar dat merken we wel. Ik bel wel weer Een mooi stukje overigens. Gr. Mams

Juul

Hoi, ik zie jou daar wel fietsen, geheel een met het landschap en de schapen in die zompige regen. Mystiek Ierland, goed voor melancholische buien. En dan het contrast met die mensen met hun auto's maat XL, waarschijnlijk nog met BBQ's en schotelantennes, ik overdrijf, maar zoiets dus. Fiets ze, Juul

Harry

Nee hoor Juul, je overdrijft helemaal niet ;-)

Bart

Somberder, volgende keer nog somberder graag!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!