Van alles wat ik tot nog toe aan verhalengeschreven heb, is het merendeel me op de een of andere manier aan komen waaien. Gewoon enkel datgene opschrijven wat je leuk vind is mijn motto altijd geweest, dat levert de leukste stukjes op. Op de fiets malen tegelijkertijd met mijn benen vaak allerlei gedachten in mijn hoofd rond. 's Avonds als alle opgedane indrukken van de afgelopen dag een plaats beginnen te krijgen vallen die gedachten op hun plaats. Het grote voordeel van alleen reizen is hierbij dat er niemand is die je afleidt. De gedachten vormen een aangename reispartner. Reis je in een groep dan werkt het anders. Mensen om je heen leiden af en de kans is groot dat een stukje daardoor een rationeel neergepend schrijfsel zal worden van het soort waar er al te veel van bestaan en, onwillekeurig gelardeerd zal worden met de mening van anderen. ‘Wat is het hier toch mooi en wat is fietsen toch fijn,' zijn kreten die doorgaansal dan niet plichtmatig over ieders lippen vallen. Een geboekte vakantie mag immers niet mislukken, het zijn de krenten uit de pap die na maanden van hard werken zoet dienen te smaken.
Reizen met een groep, het is lang geleden maar onlangs heb ik me er toch aan gewaagd: een week fietsen door Tsjechië. Een echte solist ben ik niet en om de uitzondering de regel te laten bevestigen iseen keer op pad met een stel vrienden best wel aardig.Gezellig was het, dat zeker. Aangezien ik ondertussen al een zekere reputatie heb opgebouwd voor wat betreft het schrijven van reisverhalen, kon je er natuurlijk op wachten. En jawel, de vraag die kwam: ‘Harry, jij gaat toch zeker wel weer zo'n leuk stukje op je blog schrijven hè?' Maar Harry zweeg, krabde zich eens achter zijn oren en vroeg zich af of dat wel zo verstandig was. Op het laatst, tijdens de terugreis in de trein was ik voor mezelf al bijna gezwicht: Het was een vermakelijk moment waarbij een vrouw ons de schade aan haar koffer in de maag wou splitsen dat er de aanleiding toe was. Niemand van ons voelde zich schuldig. Aangezien we in de trein toch weinig anders te doen hadden dan wachten tot overkapping van het eindstation weer over ons heen zou schuiven werd het als een vermakelijke act waarin we zelf als acteurs van het tv programma ‘de Vloer op' aan deelnamen. Dit zou toch absoluut tot de nodige inspiratie moeten leiden en een prachtig verhaal opleveren! Maar ik deed niets, mijn gedachten en ervaringen vielen niet op hun plek en het bleef stil.

Afgelopen week was ik bij een persbijeenkomst waar ik als medewerker van het tijdschrift de Wereldfietser eenvoudig toegang tot kreeg. Diverse toeristenbureaus van verschillende landen zaten er achter hun tafels. Je hoefde maar even aan te schuiven een babbeltje te maken over koetjes en kalfjes en vooral de fiets om de interesse te wekken. ‘U wilt vast wel een stuk schrijven over een van onze fraaie bestemmingen,' was telkenmale het verzoek. ‘U krijgt van ons een vliegticket, hotelovernachtingen en de diners regelen we ook.' Een dag of vijf gaat u met onze gids mee, schrijft een mooi verhaal voor in uw blad en daarna knoopt u er gewoon nog een week of zo voor uzelf aan vast,' was het aanlokkelijke aanbod. Reizen en dan nog betaald krijgen ook, het lijkt te mooi om waar te zijn! Turkije, India, Luxemburg en nog een paar, ze boden het me bijna kant en klaar op een presenteerblaadje aan. Maar het tijdschrift de Wereldfietser laat zich doorgaans niet voor het karretje spannen van toeristenbureaus. De verhalen dienen onafhankelijk te zijn is de mening van de redactie. En wat ik er zelf van vind? Ik weet het nog niet. Dat gedachten tijdens zo'n reis niet op hun plaats zullen vallen aan het eind van een vermoeiende dag laat zich wel raden. Het verhaal zou een plichtmatige opsomming gaan worden van voorgeschotelde ingrediënten die de potentiële toeristen moeten overhalen tot het boeken van een ticket. Verhalen met een hoog halleluja gehalte waar weinig persoonlijks in te ontdekken valt. Ja en so what? Het is gewoon werk, toch? Ach ja, wie weet zwicht ik nog eens, wanneer een ander tijdschrift of krant zich aandient, toerisme is geen slechte zaak; het helpt veel landen die het minder hebben dan wij naar een betere economische positie en als de fiets daarbij een middel mag zijn is dat al helemaal niet verkeerd.
Ondertussen lokt het aanbod van de dames en de heren nog wel degelijk. Maar tot de tijd dat ik zwicht, blijf ik zo nu en dan gewoon stukjes als deze schrijven. Gewoon voor het plezier, op momenten dat het mij uitkomt en er zelf behoefte aan heb. Als een plotseling opstekende wind die me weer fris door de haren waait. Plezier is niet af te dwingen.