Met een vermoeide blik deponeert een man zijn handelswaar op de grond. Het leven is alles behalve makkelijk in Tanzania. Het zijn schoenen, welke hij bijeengebonden aan de veters over zijn schouder met zich meedroeg. Glimmende leer in bruin en zwart. Een fles bier bestelt hij en hij neemt plaats op een van de plastic stoeltjes. De hele dag lang zal hij hebben geprobeerd sjokkend en leurend langs de straten zijn schoenen aan de man te brengen.

In het naastgelegen restaurant bestel ik mijn maaltijd: rijst bonen en groenten. Eigenlijk tegen mijn zin met rundvlees erbij. Maar met de bijbehorende rode saus is de rijst wat wat makkelijker weg te werken. De vliegen die je er bij de slager omheen ziet zwermen denk ik maar even weg en hopelijk zitten ze er niet meer tussen. Het is vrijwel iedere dag hetzelfde wat ik eet. Rijst, bonen en een schep andijvie- of spinazie-achtige groenten. Op zich niet eens zo heel erg verkeerd maar op een geven moment wordt het wat eentonig en gaat het voor een verwende westerling die ik ben wat tegen staan. 's Middags wil ik wel eens friet nemen, dat is doorgaans gedecoreerd met enkele flinterdunne schijfjes tomaat. Voor de afwisseling. Helemaal begrijpen doe ik het alleen niet, de tomaten langs de kant van de weg liggen in dusdanig grote hoeveelheden te koop, dat een wat ruimere hoeveelheid wel voor de hand gelegen zou hebben. Je hebt toch vitamines nodig?

Gisteravond dacht ik het beter te treffen. Het restaurant was beduidend groter dan elders en het was er druk. Normaal gesproken moet je goed zoeken. Achter een omheiningen gemaakt van houten planken tref je rijtjes pannen op een vuur van hout of houtskool aan. Dat zijn net als in veel andere arme Afrikaanse landen de restaurants. Loocaties van het soort dat bij ons tijdens de kerstdagen voor Jozef en Mariastal door zou kunnen gaan. Net als alle andere handel in Tanzania, is het aanbod enorm versnippert. Klein, kleiner kleinst. Als werkloze vrouw begin je met beperkte middelen een eetgelegenheid, als man verkoop je bijvoorbeeld schoenen langs de kant van de straat. Ieder doet zijn ding en probeert krampachtig zijn schamele graantje mee te pikken binnen het economisch kippenhok. Alles beter dan thuis niets doen. Men wil heel graag maar lukken doet het helaas niet altijd.
Op het menu stond deze keer iets geheel anders dan de eeuwige rijst met bonen of patat met tomaat. Het leek iets van aubergine courgette of een andere onduidelijke groente te zijn met aardappelen, en oké de onvermijdelijke bruine bonen zaten er ook weer bij maar het geheel was nu zowaar gedecoreerd met iets dat op geraspte kaas leek. Het zag er best wel feestelijk uit. Tot mijn teleurstelling bleek het bord voedsel voornamelijk aardappelen te bevatten omgeven met een gladde sausachtige substantie. Ik had het ook wel kunnen weten, naast tomaten en uien, zijn het vooral aardappelen en knollen die je in allerlei soorten en maten op de markten aantreft. De gewone aardappelen zoals wij deze ook kennen maar ook langwerpige rode en gele gevallen en aardperen of iets dergelijks. Mijn bord bevatte zeker drie soorten. Na de eerste hap was er van het idee een creatief samengesteld smakelijk maal te hebben besteld weinig meer over. Ergens halverwege bekroop mij het angstige gevoel dat de zware substantie wel eens uitgehard in de vorm van beton op de bodem van mijn maag zou kunnen blijven liggen. En last but not least, bleken er ook nog twee stukken rundvlees tussen te zitten, van dezelfde kwaliteit als die van vandaag.

Ondertussen vraag ik mij onwillekeurig af hoe het kan dat de schoenenverkoper in staat is zichzelf op bier te trakteren. Maar wat de groenten betreft heb ik deze keer meer geluk. Het is witte kool, niet meer dan twee eetlepels maar toch... Wanneer ik mijn bord leeg heb is de schoenenman inmiddels verdwenen. Ik ga maar eens op zoek naar de eerste de beste fruitverkoper. Bananen, sinaasappels en ander goed fruit is er gelukkig volop. En...het is waanzinnig lekker! Met de vitaminen moet het via deze weg maar opgelost worden. En morgen, ach dan eet ik opnieuw rijst met bonen. Want de dames vinden het geweldig dat je bij ze komt eten. Twee dagen terug was het: 'We are so happy to see you!' en bij het weggaan klinkt steevast 'Welcome next time again!', in dien men wat Engels spreekt. Met zoveel vriendelijkheid neem je de eentonigheid snel voor lief en lieg je iedere keer dat het het vreselijk lekker was. En morgen, als het guesthouse het toelaat, ga ik voor de verandering eens macaroni maken op mijn benzinebrander met heel veel verse tomaten en ander lekkers erin. Maar toch... vrouwen van Tanzania, gezien de gemiddelde levensverwachting in jullie land, had ik eigenlijk al enkele jaren dood moeten zijn. Mijn stelling is daarom: als je een beetje creativiteit aan de dag legt blijf je jong. En creativiteit is gratis toch? Dus kom op als ik volgend jaar terugkom, maken jullie niet meer precies hetzelfde als je buurvrouw! Allemaal wat anders! Afgesproken? Dan betaal ik jullie het dubbele.