Dat gastvrijheid ver kan gaan in Turkije was mij al bekend. Maar wat is nog gastvrijheid als je een wandelende portemonee achter je aan hebt lopen? Ik breek mijn hoofd erover en begrijp er weinig van. Dat bij de oudere mannen in een theesalon gratis thee is te krijgen, oke. Of bij iemand thuis te gast zijn en niets hoeven te betalen,ik kan me er wat bij voorstellen. Maar dit? De man was vroeger leraar begrijp ik uit zijn twee woorden Frans. Hij wees me de weg naar het hotel, althans dat dacht ik. Maar het was geen hotel. Een overnachtingsplek voor leraren van buiten de stad of zoiets zal het zijn geweest. En betalen? 'Para yok!' Geen geld! Iets met 8000 huizen deed ie ook. Onroerend goed? Dan zal hij zal geld in overvloed hebben gehad. En ondanks dat ik al een ontbijt achter de kiezen had, nam hij me mee voor een tweede. En 's middags liep ik hem weer tegen het lijf, weer naar het restaurant. En 's avonds? Opnieuw! Internet? Hij wees me de weg en had al geregeld dat het weer voor zijn rekening kwam. Het leek alsof ik iets vreselijk goeds had begaan, zijn leven gered of zo. Maar enkel tien minuten converserengingen eraan vooraf. Tien minuten met standaard vragen beantwoorden die ik zonder het Turks te verstaan zo wel kon raden. Waar kom je vandaan? Hoe heet je? Wat is je beroep? Je leeftijd? Niets meer dan dat. Gelukkig kreeg ik dan nog zijn adres, zodat ik dan tenminste nog een kaartje kan sturen. Mensen met geld teveel, zo gis ik, komen er op latere leeftijd achter dat het ze niet het geluk heeft opgeleverd dat ze vooraf hadden verwacht. En als vreemdelingen ontmoeten een soort nationale sport is in Turkije, zal hijhet tot in het extreme beoefenen. Maar of ik er gelukkiger van geworden ben? Eerlijk gezegd, nee niet echt. De enige reden dat ik alles accepteerde was omdat het de man leek te plezieren, al kon ik ook dat heel moelijk ontdekken.