Pijn in mijn keel, hoofdpijn, allertheid wanneer er achter me getoeterd werd en dat was veel, heel erg veel! Lahore was het toppunt, de drukte het stof en de vervuiling was enorm. Achter de helft van de brommer Rickshaws hing wel een enorme blauwe wolk. De vrachtwagens lieten grijze of zwarte walmen achter. Heel de stad lag erdoor onder een zware deken van smog. Waarom worden de mensen niet boos vraag ik me af, waarom laat men het zo gelaten over zich heenkomen? Nog zie ik het voor me, een man die naast een net gestarte vrachtwagen staat en doodkalm een sigaret opsteekt, de rook van zijn sigaret een druppel in de oceaan. Lahore was nog Pakistan, hoe anders zal India zijn? India dat is toch het land met bijna een miljard inwoners? Hoe krijgen deze mensen hun goederen geleverd, hoe verplaatst men zich en....hoe gedraagd men zich in het verkeer? Vragen, veel vragen en toch ook, sterke vermoedens. Ik tuur op de kaart, lees de Lonely Planet en kan maar tot een conclusie komen: terug naar de bergen, Himachal Pradesh, het andere India. Op weg naar frisse lucht. Natuurlijk bezoek ik nog de Gouden tempel in Amritsar, zie er ook de enorme hoeveelheid Rickshaws die in tegenstelling tot het buurland ook met menskracht worden aangedreven. De vervuiling is er maar weinig minder door. En eenmaal weer op weg word ik ook hier door jakkerende bussen aan de kant getoeterd. Vrachtwagens roepen op tot het maken van lawaai, massaal! Jij hebt het achterop je wagen, dan ik natuurlijk ook: 'Blow Horn Please.' valt er in kapitalen op te lezen. Baaaaahh, waar blijven de bergen!

En gelukkig, in de bergen vind ik mijn plezier terug. Bossen, heel veel groen. Loslopende koeien zonder eigenaar die het wegonderhoud voor hun rekening nemen: de bermen zijn er keurig kort gemaaid. Apen die de vuilnisbakken leeg eten, honden die boos blaffend onder de bomen staan en van bovenaf lijken te worden uitgelachen maar mij met rust laten. Mensen die mij vriendelijk groeten zonder opdringerig te worden, het eten dat zoveel beter is dan in Pakistan. Het vriendelijke welkom in Mc. Leod Ganj, de woonplaats van de Dalai Lama en zijn landgenoten, de prachtige bergpassen die ik over zwoeg en last but not least de immer blauwe lucht. India, het is er zo slecht nog niet.