'Hare Krischna, Krishna, Krishna, Hare Rama, Hare Rama, Hare Krishna....' galmt het om half zes 's morgans door de straten van Rishikesh en dwars door het glas van mijn hotelkamer. De avond tevoren had ik me nog zo voorgenomen om bijtijds richting de rivier te gaan. De Ganges, het bedevaartsoord voor veel pelgrims moet een wonderlijk schouwspel zijn van badende en biddende mensen. Maar half zes opstaan, allemachtig dat trek ik niet na een vermoeiende fietstocht en met straks weer een voor de boeg. Ik draai me nog een keer om, het is nog donker en mooie foto's zitten er dan toch niet in.

Het hindoeisme is nieuw voor mij maar ook dit geloof geeft mij niet de indruk dat het serieus te nemen valt. Kitscherigheid is troef, erger nog dan de Rooms Katholieken met hun poppenkast. Verschillende goden, half beest, half mens en geschilderd in de meest afzichtelijke kleuren. Shiva is blauw, een aap oranje, tijgers en koeien doen ook nog mee en deze laatsten hebben ook niet altijd een natuurlijk kleurtje. Wald Disney heeft er wellicht de inspiratie in gevonden. Tempels zijn daarnaast versierd met knipperende Chinese kerstlampjes in verschillende kleuren en voor de ingang hangen een of meerdere bellen. Plaatselijke goden doen hier en daar ook nog mee. Wat een geloof!
En neem dan de bedevaarten, dat hebben alle wereldgodsdiensten wel gemeen. Moslims bezoeken Mekka, katholieken Rome of Santiago de Compostella en de hindoes (ik ga het zometeen zien) een heilige rivier. Ik kwam eerder op deze reis al langs tamelijk indrukwekkende bedevaartsoorden. Mashhad in Iran bijvoorbeeld, jankend stonden de mensen voor de heilige tombe van Imam Reza. Mij deed het niet zo veel. Mooi wel, indrukwekkend, protserig en groot dat alleen. Een andere plaats was Ausschwitz, daar spatte de ellende toch wel vanaf. Ondanks dat deed het mij niet voldoende om in janken uit te barsten en God aan te roepen. Ik weet, het is 'not done' om dat ruiterlijk toe te geven. Je behoort te zeggen dat het schokkend was en het je heeft geraakt. Indrukwekkend ja, zo ver wil ik nog wel gaan, schande ook dat wat er gebeurd is maar alle verschrikkingen die de mensen er hebben moeten doormaken zijn verleden tijd. Het kamp was leeg, het gras en de bomen groen, en dat leidde af. Geen bloed, geen pijn en geen vernedering die ik er heb gezien of erger, zelf heb moeten ondergaan. Pelgrimage is aan mij niet besteed. Of nee, eigenlijk toch wel. Is mijn hele fietstocht niet een grote pelgrimage? Elk dorp, elke stad, elke plaats is mijn doel en het bezoeken waard. Een pelgrimage aan de wereld! Ik heb er voor moeten zweten, elke keer weer. Moe en voldaan kijk ik aan het eind van de dag om me heen. Spreek met de mensen die nog leven en dat is toch veel mooier dan de dooien bezoeken of meditatief op een matje de ultime verlichting te zoeken? Een fietsreis zou je kunnen zien als een grote aaneengesloten meditatie vanaf het zadel. In het heden. Nu al weten wat er in het hiernamaals zal gebeuren, en daar draait het bij de meeste geloven toch wel om, is niets voor mij. Zoals ik eerder al opmerkte: de meeste verwachtingen komen namelijk niet uit. Het kan zo tegenvallen wannneer het anders is dan je vooraf had gedacht. Nee mijn dood zal net als een fietsreis zijn. 's Morgens nog niet weten waar ik 's avonds zal slapen. Verrassingen zijn geweldig. Ben benieuwd wat ik zometeen bij de rivier te zien krijg.