Zo\'n paar sneetjes brood met jam, wat fruit en een flinke pot thee, daar begint mijn dag doorgaans mee. Ook onderweg, alleen iets meer dan thuis. Niet zo heel spannend. \'s Middags is het niet veel anders. Wat kaas, pindakaas, tomaat en banaan komen er dan nog op het menu. Maar als je opeens in een hotel zit kun je verwachten dat het wel eens wat anders zou kunnen worden.

Bijna ongemerkt glijden de dagen voorbij. Eenmaal een paar weken onderweg wordt reizen op de fietsen een routine en is het bijna net zoiets als werken. Soms lijkt het zelfs een beetje plichtmatig, want is het nou wel zo nodig om iedere dag honderd kilometer te rijden? De reden zal zijn dat Polen tot nog toe niet erg veel verrassingen brengt. Gezapig, relaxed, lethargisch, het goede woord zal er niet tussen zitten om de mentaliteit van de gemiddelde Pool duidelijk te maken. Maar het lijkt er in ieder geval alles behalve gestressed aan toe te gaan. De velden staan vol graan, koolzaad, mais of wat al niet meer. De ooievaars kijken tevreden vanuit hun nest op de jonge moeders neer die met kinderwagens over de trotoirs paraderen. Samen met de Paus. Joelende jongens proberen bij de recreatieplassen bier met siroop drinkende meiden aan de haak te slaan. Op de vierkante pleinen krijgen de kinderen een ijsje en in de schaduw van de bomen spoelen oudere en minderbedeelde mannen de tijd weg met bier. Het midden van Polen is eerlijk gezegd wel een beetje voorspelbaar aan het worden. Dat maakt dat doorrijden zo ongeveer vanzelf gebeurt. Ondanks de soms slechte wegen, staan de honderd kilometer aan het einde van de dag bijna ongemerkt weer op de teller. Veel meer dan die eerder genoemde stapel bruine boterhammen en \'s avonds een pot macaroni met veel verse groenten heb ik er niet voor nodig.

Vandaag ben ik voor de afwisseling maar eens een hotel binnen gelopen. Op zoek gaan naar een geschikte wildkampeerplek zou minimaal nog een tien kilometer op de teller opleveren. Dat moest ik nou maar eens niet doen. Het is alles behalve duur en een dagje zonder tent doorbreekt de dagelijkse routine.

\'s Morgens staat het ontbijt al voor me klaar. Dapper pak ik het eerste snee brood. Dat blijkt van eergisteren te zijn maar niet getreurd, om dat te maskeren liggen er vijf dikke plakken roomboter. Een beetje aanpassen aan de gewoonten van het land hoort bij het reizen. Een bord met acht plakken vleeswaar waar ik als halve vegetariër zo even de namen niet meer van weet, dienen voor de volgende laag. Of is de bak met doperwtjessalade zwemmend in een flinke hoeveeldheid majonaise misschien toch iets gezonder? Wanneer ik de eerste sneeën heb weggewerkt serveert de vriendelijke hotelman ook nog eens een dampende warme worst ter grootte van het geslacht van een opgewonden pornoster. Met mosterd. Iets minder opgewonden, met een maag die stijf staat van de vette meuk verlaat ik het hotel. Om de energie weg te werken ben ik bang dat er aan het eind van de dag opnieuw wel weer die honderd kilometer op de teller zullen staan.