Er zijn mensen die beweren dat als je tegen je kamerplanten praat, ze beter gaan groeien. Ik geloof er weinig van, ik heb met mensen vaak al moeite. Zeker hier, met het Oekraïens dat zich met zijn blokkerig Cyrillisch en onbekende klanken tot een abacadabra maakt. Dieren communiceren in ieder geval wel onderling met elkaar. Vogels roepen vanuit de bomen elkaar van alles toe en ook de honden houden \'s nachts jankende conversaties. En als er weer eens voor de zoveelste keer een hond blaffend achter me aan komt, begrijp ook ik heel goed wat ie wil ga van m\'n erf! En toch bekruipt me soms wel eens het gevoel dat bomen, ruisend in de wind iets te vertellen hebben. Populieren vooral. Ik heb alleen geen idee wat. Ze zouden mij met z\'n allen tegelijk uit kunnen lachen. Zij staan met hun wortels vast in de grond en komen geen dag van hun plaats. Heb je wind tegen? Haha, sukkel! Wat doe je dan ook op een fiets. Blijf toch thuis! Vervelende lelijke bomen zijn het. in geheel West-Europa en waar al niet meer zijn ze als snelle groeiers de favoriet van heel veel gemeentes. Rij aan rij langs de wegen. Op keurige afstand van elkaar, allen in een eendere vorm gesnoeid om maar te voorkomen dat er takken afbreken en er ongelukken gebeuren. Op lange rechte wegen met wind tegen gaan ze tergend langzaam voorbij. Door de eentonigheid van het landschap, de rechte stammen met de hoog weggezaagde takken en dat vreselijke ruisen is het alsof je bijna stil staat. Boom na boom gaat er voorbij en het landschap verandert maar niet. Dat maakt ze zo ongeveer tot de meest onuitstaanbare bomen van het westelijk halfrond.

In de Oekraïne overkomt me iets heel anders. Het landschap verschilt eigenlijk niet zoveel met dat van Polen. Velden met graan, maïs, aardappels en weet ik wat al niet meer, wisselen elkaar af. Natuurlijk staan er ook bomen langs de kant. Populieren niet in het minst. En toch is het anders. Het is hier mooier. Veel mooier! Maar waarom eigenlijk? Het kost me even wat tijd om het door te krijgen. De gewassen op de velden, groots en weids, wisselen elkaar af met kleinere percelen die de minder goed bedeelde boeren voor hun rekening mogen nemen. Andere velden liggen braak voor een jaar of wat. Enkel een hand vol koeien komt er zo nu en dan langs om de lekkerste kruiden eruit te eten. Zij maken de weg vrij voor de ooievaars die de muizen en mollen eruit mogen halen. En hoe anders zijn de populieren! Op onwillekeurige afstanden staan ze langs de kant van de weg. Met silhouetten als van ruwe borstels in bermen vol bloemen in wit, geel, blauw, roze en paars. Geen tak is er gesnoeid. Enkel de tijd heeft mogen knagen. Halve of hele dode takken, barsten en scheuren in de stam; stormen en onweer hebben het werk van de hoveniers overgenomen. De littekens van ingeslagen bliksem, half of heel afgebroken takken, het lijkt ze niet te deren. Vanuit de enkele boom die wel het loodje heeft gelegd, roepende kraaien elkaar toe: Kraa-kraa-kraa! Populieren in Oekraïne zijn mooi! Ieder exemplaar is anders en ieder vertelt zijn eigen verhaal. Maar... zonder dat ze kunnen praten. Dat lukt ze ook hier niet.