\'Ach, hij lijkt wel groot en sterk maar zijn spierballen zijn gevuld met mayonaise\', zei klasgenoot Henk op de lagere school wel eens om de kracht van een imposant uitziende knul van een klas hoger te relativeren. \'Ja joh, het is een slappeling, ik sla hem zo in mekaar\', blufte Arie er dan bovenop. Zelf had ik niet zoveel met vechten of het recht van de sterkste, ik ging het liever uit de weg.

Het is alleen wel realiteit, elke dag. In de wereld draait het helaas maar al te vaak om het recht van de sterkste. Ook in Kiëv kan je er niet omheen al zijn er wel zijn gradaties. Daar waar de spierballen van Berlijn in economisch opzicht gevuld zijn met Mercedes, Siemens en allerhande andere kapitaalgeneratoren, lijken die van Kiev vooral gebaseerd op \'mayonaise\'. Maar mayonaise of niet, imposant en indrukwekkend is de stad zeker. De breed geschouderde kolos is behangen met allerhande sieraden in de vorm van kerken met gouden daken, kloosters, monumenten, stoere hoekige gebouwen van vele verdiepingen hoog en enorme pleinen. Een echte opgeblazen machostad. Vanaf een van de bruggen over de rivier de Dnipro krijg je een ongeveer een idee hoe groot hij werkelijk is. Dat is huiveringwekkend. Ik voel me als verdwaalde mier in een veel te grote hoop. Waar moet ik heen, waar moet ik beginnen? Van een compact centrum waar alle bezienswaardigheden bij elkaar staan, is geen sprake.

Het onafhankelijkheidsplein blijkt na enig onderzoek het middelpunt. Fonteinen met een geprogrammeerd sproeiprogramma omlijsten een monument op een tientallen meters hoge zuil. Onder glazen koepels gaat een ondergronds winkelcentrum schuil. De wegen oversteken gaat als voetganger het best via een van de onderdoorgangen, want het voorbijrazende verkeer is niet bereid om ook maar even te stoppen. Dat verkeer is geheel in stijl met de stad en bestaat en in tegenstelling tot het platteland voor een aanzienlijk deel uit protserige suv\'s die bij ons in de volksmond al snel pooierbakken genoemd zouden worden. Het is in alle opzichten het uiterlijk dat telt. Als je ook maar een beetje geld hebt, laat je dat zien. Als welgestelde burger door middel van je auto en als regering door middel van je hoofdstad. Kiev is het visitekaartje van het land. Een land waar de wegen verder vol gaten zitten of geplaveid zijn met keien waar de stratenmakers van Pompeii, eeuwen voor het begin van onze jaartelling, misschien nog hun goedkeuring aan hadden gegeven. Je zal maar prioriteiten hebben. In sommige dorpen nemen de plaatselijke bewoners daarom zelf maar met beperkte middelen het initiatief. Met een emmer vloeibare bitumen en een takkenkwast smeert een man de randen van de gaten in, waarna een ander vanuit een zelf in elkaar geknutselde stookwagen het gat verder vult met asfalt. Erg veel beter wordt de weg er niet van: een lappendeken vol hobbels, in plaats van kuilen.

Tot op de dag van vandaag gebruik ik mijn spieren vooral om te fietsen. Tot mayonaisestad Kiev hebben ze me al gebracht en ik lach. Fietsen is hier vooral voor armoezaaiers, ach ja. Dag meneer de suv-rijder, geniet fijn van je mayonaiseauto maar pas je wel op voor een hartaanval? Ik slalom straks weer om de gaten heen als ik het langsrazende verkeer heb overleefd. Buiten de stad is op de provinciale wegen bijna geen auto te bekennen. Nee, de mensen begrijpen me hier niet maar ik geniet er wel van.