Ooit stond mijn Weesper stadsgenoot Midas Dekkers in een van zijn televisieprogramma's voor een imposante stoomlocomotief die ergens ver weg op een spoor was achtergelaten. Net zoals alles zou ook dit kolos ooit tot stof vergaan zijn, zei hij. Weg, niets blijft er van over.

Dit is de eerste gedachte die mij te binnen schiet nu ik een ander kolos in het vizier krijg. Een betonnen flat van 18 verdiepingen hoog, dat aan het uiterlijk te zien nog in de Sovjettijd gebouwd zou moeten zijn. Aan de buitenkant is het verval goed te zien als je op details gaat letten. Stukken beton van de balkons ontbreken en bij de ingang is de helft van het tegelwerk verdwenen. De nieuwsgierigheid dwingt me om binnen een kijkje nemen door er een kamer te betrekken.

De centrale hal is verlicht met slechts de hoogstnoodzakelijke lampen. De receptiedame zit verscholen achter een glazen scherm. Met een gezicht waar het chagrijn ingegroefd staat om er nooit meer uit te verdwijnen, haar kort geknipte haar en een vadsig postuur is ze het tegenbeeld van de jonge meiden die in strakke spijkerbroeken op hoge hakken vrolijk lachend door de straten huppelen. Met een diepe zucht en een blik die weinig medewerking belooft, schrijft ze de prijs voor de overnachting op een papiertje en duwt dit onder het glas door. In een imposant hotel, mooi of lelijk, hoor je niet als een halve zwerver binnen te komen en al helemaal niet op een fiets. Hotels zijn voor mensen met auto's. Een lange broek en een fris gestreken overhemd is daarnaast wel het minste waarmee je binnen kunt komen. Ik laat me er niet door van de wijs brengen. Twee tientjes verlenen mij uiteindelijk toegang.

Twee van de vier liften doen het nog, de andere twee zijn kapot of buiten gebruik. Een ervan brengt mij schuddend naar de dertiende verdieping. Met een ferme klik springen de knopjes terug uit het paneel na het bereiken van ale bestemmingen. Elektromechanica uit de jaren zeventig dat het nog steeds doet. Piepend schuiven de deuren open. Er openbaart zich een gang die bekleed is met grijs bobbelend zeil en een versleten loper met omkrullende randen. De lang geleden zachtgroen gesausde wanden van de gangen bevatten panelen waar verroeste half lekkende rioleringsbuizen achter schuil gaan. Op enkele plaatsen liggen lappen op de grond rond emmers om de lekkage van een van de bovengelegen badkamers op te vangen. Ook op andere plaatsen hebben lekkages delen van het plafond weggevreten. De inrichting van de kamer valt nog mee, men heeft het een en ander vernieuwd. Als de kamers net zo geweest zouden zijn als de rest, zou er niemand meer komen. De badkamer is betegeld met fris gedecoreerd tegelwerk, de kozijnen zijn vernieuwd en de handdoeken hebben dezelfde kleur als het tapijt. Een Samsung koelkast oogt nog het nieuwst. De Wifi-verbindingen die op mijn laptop zichtbaar zijn komen van elders. Nee internet hoort hier nou net nog niet thuis, had ik anders kunnen verwachten? In de plaats daarvan staat er een rode telefoon met draaischijf, een echt museumstuk die na het opnemen van de hoorn en na een hoop gekraak, een echte ouderwetse zoemtoon laat horen.

Wanneer ik 's morgens met twee van de vijf tassen naar buiten stap, blaft geheel in stijl op commanderende toon, een in werkjas gestoken vrouw dat ik direct de sleutel bij haar dien in te leveren. Ze is nog dikker en lelijker is dan de receptiedame.Nee mevrouw, nog even geduld, ik heb nog drie tassen! De val van het communisme lijkt, jaren nadien, aan sommigen voorbij te zijn gegaan. Het is alsof de tijd voor hen heeft stil gestaan zonder dat ze in de gaten hebben dat deze wel degelijk heeft doorgetikt en er andere mechanismen in werking zijn getreden.

En toch, hoe treurig dit betonnen monster ook zijn mag, ik vind het behalve amusant ook mooi! Over slechts enkele decennia loop ook ik waarschijnlijk strompelend achter een rollator om even later als voer voor de pieren onder de grond te verdwijnen. Het hoort bij het leven. Verval is mooi! Al moet ik natuurlijk wel toegeven dat er vast veel mensen zullen zijn die liever een oude stoomlocomotief op een verlaten terrein zouden zien wegroesten.