Ga toch bidden man! Vraag Allah om een nieuwe truck in plaats van dat barrel van je van voor de revolutie! Mack, Amerikaans nog wel, daar kon je bij de Sjah nog mee aankomen kakken! Je tapijten vliegen toch ook al lang niet meer? Met die roetwolken vergiftig je mij niet alleen maar ook jezelf, je vrienden je familie...iedereen! Of is dit de manier om in het paradijs te komen? Hoestend op een zwarte wolk naar Allah met stof, roet en kanker in je longen. Bah! Viespeuk! En als je dan uitstapt zal je me vast een sigaret aanbieden. En wanneer ik die dan weiger, steek je er zelf doodkalm een op en blaas je de rook zonder er erg ik te hebben recht in mijn gezicht. Idioot! Dat je maar bedankt wordt. Jij wil vroeg dood, ik niet! Je paradijs mag je houden, ik wil het hier en nu.
Een uur geleden heb ik er een zware beklimming door prachtig berglandschap op zitten. Langs sprookjesachtige dorpen met huizen die trapsgewijs tegen de bergwand zijn gebouwd, majestueuze bergen met een rivier ver weg beneden in een peilloze diepte. Zwoegen over wegen die als serpentines naar boven leiden, de warmte en het deels zeer slechte wegdek, laten sporen na. En als je dan daarna nog op stof, lawaai en uitlaatgassen getrakteerd wordt kan het gebeuren dat er minder vriendelijke woorden over je lippen komen. Zeker als je ook nog te horen krijgt waarom al dat verkeer hier rond rijdt. Even verderop bouwen honderden bouwvakkers namelijk aan een nieuwe dam in diezelfde rivier die er eerder nog zo prachtig in de diepte lag. Een megaproject. Het doel? Nee, niet het opwekken van elektriciteit, daar heeft men olie en gas voor in Iran en dat kost bijna niets. Nee het water, daar draait het om. Water dat Esfahan en omstreken nodig heeft. Dorst! Met door de bergen geboorde tunnels leid je eenvoudigweg de rivier om. Het treft alleen slecht dat die rivier nu nog naar Irak stroomt. Het gevolg is dat men daar straks geen of nauwelijks water meer aangevoerd krijgt. Maar met een gammel regime aan de andere kant van de grens, die het vooral druk heeft met ISIS en andere religieus geïnspireerde boeven, kan je wellicht gewoon je gang gaan.
En in dat land fiets ik rond. Het geeft te denken, want hoe zat het ook alweer met dat kernenergieprogramma? Zouden de Amerikanen dan toch gelijk hebben? Zou die bom er echt komen? En al die executies die hier op grote schaal plaatsvinden, het onderdrukken van vrouwen, homo's, christenen en noem maar op. Hoe zat het daar ook alweer mee? Kortom, wat doe ik hier eigenlijk?
De ene na de andere vrachtwagen gaat voorbij. Met zand, cement, stenen en wat al niet meer. De wielen denderen met veel kabaal over de kapot gereden wegen en werpen stof de lucht in. De graafmachines en de schuddende en rammelende grindzeven doen er nog een flinke schep bovenop. De wind stuwt het stof verder omhoog en de hele omgeving verdwijnt in een verstikkende mist. Bij een machine lekt diesel de straat op en geeft het geheel nog een 'fijn' geurtje mee. Het spiegeltje op mijn bril zou je een geschenk van Allah zelf mogen noemen. Ik kan er alles achter mij scherp mee in de gaten houden. Al menigmaal ben ik net op tijd de berm in gevlucht om te kunnen stoppen, mijn hoofd af te wenden en een stuk textiel voor mijn neus te houden. Fijn fietsen dat was gisteren en vanmorgen, nu niet meer. Chagrijn krijgt de overhand.
Maar dan stopt er een auto en de man achter het stuur vraagt waar ik vandaan kom. “Heb je wel genoeg te eten bij je?” vraagt hij. “En te drinken? Hier pak aan brood, tomaten en koud water. Heel belangrijk voor jou.” Verderop stopt een volgende auto. “Ik heb nog thee over van de picknick, kom, even stoppen. Enne, mag ik een foto van je maken? En nog even een selfie. Zo ja, dankjewel! Holland gewonnen hé, vijf één van Spanje haha!” 's Middags wordt ik uitgenodigd om thuis bij een man die mij op straat aanspreekt, te komen lunchen. En passant word ik ook nog geacht van zijn douche gebruik te maken. Voor het eten dien je je te wassen en na een nacht wildkamperen ruik ik vast niet meer zo fris.
Al die oprechte interesses, al die vriendelijke mensen, die zorgen er voor dat Iran een geweldig land is en blijft. Het geeft mij de energie om nog even door te gaan. Bij de bakker hoefde ik mijn brood niet te betalen, de groenteboer gaf mij gratis fruit ondanks dat ik meermalen aandrong tocht echt te willen betalen. In de steden vermaken mensen zich in het park, met tentjes, picknick en waterfietsen in de vijver. Een kleurrijk en vrolijk schouwspel dat een tegenbeeld vormt van de strenge gezichten van Khomeini en Khamenei die op propagandaborden overal in het straatbeeld zichtbaar zijn, vaak naast de voor God en vaderland gestorven helden. Graag leg ik tientallen malen per dag geduldig uit dat ik uit Hollènd, Amsterdam kom, 35 jaar ben en iets met schrijven op websites doe die iets met toerisme en fietsen te maken hebben. De rest kan ik bij gebrek aan Farsi toch niet uitleggen en als ik mijn echte leeftijd noem, gelooft men mij niet. Geen wonder, want met al die viezigheid in dit land wordt je helaas snel oud. Overal rijden oude vieze voertuigen. Mensen van 25 schat ik soms op 40. Om niet al te veel op hen te gaan lijken zal ik daarom niet al te lang meer door blijven fietsen, ik wil graag nog even '35' blijven. In Esfahan is het even afgelopen. Teheran infietsen, die uitdaging laat ik graag aan anderen. Ik pak de bus want ik ben bang dat al dat bidden niet zo helpt zolang de brandstof slechts enkele centen per liter kost en het blijft lonen om dat oude slurpende en vervuilende schroot aan de praat te houden.