En dan sta ik opeens stil. Voor betonnen palen met kilometers geisoleerd prikkeldraad, houten wachttorens, een stenen poort, een spoorlijn gelegen in een enorme vlakte. Was ik van plan hier te zijn? Ik weet het nog steeds niet, mijn gedachten zijn nog bij de route, deweg en de drukte. Verhit en gejaagd sta ik noodgedwongen stil. Hoe kan ik nu nog doorrijden?

Waren mijn eerste dagen in Polen nog heel ontspannen. Over kleine weggetjes reed ik,door heuvellandschap met bossen, extensief beheerde ruige graslanden en door dorpen die bijna leken te slapen onder nostalgisch verstikkende dekens van verbrand antraciet.

Zo anders is het ten zuiden van Katowice. Natuurlijk moest het er een keer van komen en zo heel af en toe is het ook niet erg om langs stedelijk gebied te rijden. De locale wegen zaten vol vrachtverkeer, net als de hoofdwegen. De laatste kilometers zette ik daarom de 'knop' om, over de vluchtstrook dan maar, daar was in iedergeval nog ruimte voor een fiets. Rechtdoor, blik vooruit en een flink tempo erin. Niet meer hoeven zoeken naar de juiste afslag die toch niet te vinden was: wat schoot dat ineens lekker op! Ik kreeg er zelfs plezier in. Kilometer na kilometer ging er onder mijn malende benen door. Tot nu dan, abrubt stond ik stil.

Ik was hier naartoe gekomen omdat ik na twee nachten wildkamperen behoefte had aan een douche. De kaart kaf een hotel en een jeugdherberg aan, verder niets. En de namen Oswiecim en Brzezinka zeiden mij niets. Ten zuid westen van Krakow, daar... maar daarben ik immers toch nog niet? Een dagtrip er naartoe, daar dacht ik nog over na. Maar is dit...? Mijn blik glijdt over de vlakte: rijen barakken, wachttoren, schoorstenen zonder de bijbehorende gebouwen, prikkeldraad, vooral heel veel prikkeldraad, geisoleerd om onder spanning te kunnen staan. En dan dringt het tot me door. Dit IS het grootste vernietigingskamp dat de mensheid ooit heeft voortgebracht. Dit IS Auschwitz!