Waneer je op reis bent is een vergelijking maken en zoeken naar overeenkomsten met Nederland onwilleurig vaak het eerste wat je doet. Niet zo verwonderlijk is het dat net als bij ons, men ook in Tanzania alles overzichtelijk in in groepen en categorieën indeelt. Niets menselijks is hen vreemd. De accenten liggen alleen wat anders. Zo moet je als je je aanmeldt bij een guesthouse, niet alleen je naam, adres, woonplaats en paspoortnummer opgeven maar ook de stam waartoe je behoort. Mzungu, zou ik wel in willen vullen, het betekent 'blanke' en het wordt je overal op straat door vooral de kinderen, luidkeels naar je hoofd geslingerd. Een blanke vent op een fiets is een bezienswaardigheid. Toch zijn de mensen onderling heel verdraagzaam: moslim, christen, stam A, stam B of anderszins, problemen met elkaar lijkt men niet of nauwelijks te hebben. Koop je wat bij de een, dan zal het naastgelegen winkeltje met een vrijwel identiek assortiment geen scheve ogen trekken. 'We behoren allemaal tot een familie', zo verzekerde een jongen mij op straat.

Naast de mensen kun je als bezoeker van Tanzania natuurlijk niet om de dieren heen, het land is vermaard om zijn enorme schat aan wild en dan vooral natuurlijk 'the big five' . Dat deze beesten bij ons in hokken in dierentuinen zitten zal men hoogst waarschijnlijk vreemd vinden. De Tanzanianen zijn trots op hun wildparken waar al die fraaie dieren zo vrij en blij in rond mogen lopen. Hoewel, een wildpark zou je eigenlijk ook wel een groot hok kunnen noemen. En terecht natuurlijk, het zou niet best zijn als er een of ander wild beest je kudde op komt eten.

Wonderlijker is het dat behalve wilde dieren er zich ook mensen in de wildparken bevinden. Mzungu vooral, blanke toeristen. Die zie je elders niet. De gehele weg vanaf Dar es Salaam tot hier, heb ik er geen enkele blanke gezien. En nu bij het Mikumi National Park zijn ze er opeens weer. Keurig op de plaats waar ze horen, in het hokje dat je toerisme kunt noemen. Mannen, vrouwen, kinderen, families of alleengaande het is allemaal vertegenwoordigd.

Eerlijk is eerlijk, ook ik zal er aan moeten geloven, ook ik moet mijzelf in een hokje indelen. Het hokje individuele fietsreiziger. Degene die zich nergens wat van aan wenst te trekken en zijn eigen plan trekt. Hij heeft vertrouwen in de goedheid van de mensen die hij tegen komt, wil zich graag laten verrassen en waant zich soms zelfs stiekem een tweede Livingstone. Een wildpark bezoeken? Nee, dat is iets voor toeristen. Zelf over de weg er dwars doorheen fietsen, wordt dan het plan. Met een beetje geluk kom je dan ook van alles tegen. Ja, je zou mij een gestoorde gek kunnen noemen, want naast kuddes angstige grazers bevinden zich er volop leeuwen, jachtluipaarden en ander gevaarlijks. Maar er was geen andere weg en overdag levert het geen problemen op zo werd mij meermalen verzekerd. Als reiziger probeer je te proeven of men echt meent wat men zegt en of het geen onzinpraatjes zijn. In dit geval leken mijn informanten voldoende betrouwbaar, een was als ingenieur werkzaam aan de universiteit. Nier de eerste de beste praatjesmaker dus. En hij kreeg gelukkig gelijk, het kwam goed. Een kudde giraffen, een olifant half verscholen in het struikgewas, twee bavianen, een kudde schichtige zebra's, impala's die achterdochtige blikken mijn kant op wierpen en drie enorme zwarte vogels met merkwaardige rode snavels waren het resultaat van mijn privé-safari. Leeuwen, vast ook in groepjes bij elkaar, deden hun middagdutje gelukkig rustig elders. De grommende vrachtwagens die mij zo nu en dan vergezelden, zouden hen immers uit de slaap kunnen houden en daar zijn leeuwen doorgaans niet zo op gesteld.

Maar toch... soms vraag ik mij wel eens af, ben ik toch niet het wilde beest dat dusdanig lang in het hokje 'fiets' zit opgesloten dat hij er zelf niet meer uit wil? Vertrouwd vastgeroest in zijn doen en laten? Het zou zomaar kunnen. Maar ach, je moet wat in dit leven toch? Zolang je maar gelukkig bent! Ik fiets daarom nog lekker even door, tot de twee maanden om zijn. Onder andere om er hier verslag van te kunnen doen en alles wat ik zie een plek in mijn geheugen te kunnen geven, in een hokje.