Wanneer je een net half jaar geleden acht maanden op pad bent geweest, is het een beetje vreemd om zo maar weer voor 3 ½ week op vakantie te gaan. Ben even weg en zo weer terug, zou ik kunnen zeggen. Of is het toch een reis en mag dit berichtje gewoon op reismee.nl worden geplaatst? Oostenrijk, heel braaf met de trein er naartoe, fiets mee, heel burgerlijk ondertussen, als ik al die andere mensen zie die hetzelfde doen. Reizen is voor mij verbazen en dat deed ik zowaar direct al, voor een paar uur. Het was een treinreis waarvan ik dacht dat ze niet meer bestonden, uit een lang vervlogen tijdperk of iets dat je in een minder ontwikkeld land nog mee kan maken. De treinwagon was van het type waar je achter een schuifdeur in een claustrofobisch hok voor zes personen moest plaats nemen en je door het veel te smalle gangpad langs uit het raam hangende medepassagiers moest zien te wurmen. En als de trein dan eenmaal reed denderde de wind door het geopende raam, schudde er vanalles en nog wat en schoof telkens de deur open wanneer er maar iets vaart werd geminderd. Om een versnapering of drankje te bemachtigen moest je hevig op zoek gaan. Vier rijtuigen verderop was er eindelijk wat en was er bij Gods gratie een beker hete thee te krijgen waarvoor een vermogen van het zelfde Heerschap moest worden neergeteld. Halverwege de reis vond men het heel belangrijk om op de trein vanuit Hamburg te wachten die moet worden aangekoppeld. Anderhalf uur stil staan! Passagiers zo snel mogelijk afleveren doet veel minder ter zake. Ouderwetse arrogantie van een (voormalig?) staatsbedrijf. Maar ja dat is nou reizen, je beleeft weer eens wat he. En ik ben er gekomen, in Oostenrijk waar de mensen zoevend in hun stille automobielen over strak asfalt, anoniem aan je voorbij glijden en er geen boe of ba tegen je wordt gezegd. Langs strak gemaaide Alpenweiden, keurig aangeharkte tuintjes, smetteloos geverfde gevels en geboende trottoirs. Beetje saai eigenlijk wel. Slovenie zou dat anders zijn? Ja, een beetje maar niet veel meer dan dat. Het landschap is prachtig, vol afwisseling van bos, kleine akkers, valleien en rustige weggetjes. Maar ook hier gaat alles er heel bedeest aan toe. En dan zijn er campings met Nederlanders die rij aan rij met hun caravans en bierbuiken achter barbecues de tijd weten te verdrijven. Toppunt was een enorm zwemparadijs annex camping met minimaal tien baden, evenzovele glijbanen en nog veel meer vertier en vermaak. Je voelt hem al aankomen, daar stond ik tussen met mijn eenpersoons mini tentje. Waah!! Kroatie zou dat beter zijn? Nee! Nog meer Nederlanders! En dan nog wel op een camping die niet eens aan de kust ligt en geen eens een zwembad heeft. Welk marketing bureau is er aan het werk geweest? En is er nog iemand thuis? Zijn er ook nog mensen zonder caravan? Gelukkig heb ik veel mogelijkheden: land nummer vier! Bosnie Herzegowina en dat alles in een week tijd! En dit voelt beter. Het ondertussen vertrouwde Allah uh Akbar galmt er vanaf de minaret en op straat lopen er meiden in strakke truitjes parmantig op hele hoge naaldhakken. Het gaat saman. De mensen vragen belangstelend waar ik vandaan kom, een jochie bedelt om geld en zijn het niet alleen nieuwe auto's die aan je voorbij gaan. Er lijkt hier te worden geleefd. Als betaalmiddel hanteert met de eigen Mark aangevuld met Euro's die je die je in een verhouding van 1:2 gewoon weer kunt uitgeven. Bijzonder land dus wel en voorlopig fiets ik hier nog wel een paar dagen. Maar dan straks moet ik toch weer door Kroatie, Slovenie naar Oostenrijk terug om daarna weer in zo'n ouderwetse trein naar huis terug te boemelen. 'Wat een vooruitzicht.' En tegen die tijd zal ik concluderen of het een gewone vakantie was of toch een reis mag worden genoemd.