Ik herrinner het me nog zo goed: In India de bussen, net als elders natuurlijk, groot en niet te missen. Daarnaast en dat maakt ze anders dan elders, zijn ze ook nog eens uitgrust met een flinke batterij aan pijngrens overschrijdende toeters wat ze daarmee tot de nummer een van belangrijkste voertuigen van het land maakt. Er geldt daar een rangorde: Hoe groter, sneller en meer lawaai eruit komt, des te belangrijker. Een fiets eindigt ergens in de onderste regionen. Een Rickshawrijder onderneemt met zijn tigeltangelbellen nog een dappere poging iets hoger uit te komen maar komt toch ook echt niet ver. Onderaan eindigt de voetganger.
En een bus heeft vooral haast, rijdt als een dolle om uit concurrentie oogpunt zo veel mogelijk passagiers te kunnen oppikken. En dat daar zo nu en dan eens iemand bij vermorzeld wordt, ach jammer dan, hadden ze maar beter op moeten letten. Killer drivers werden ze daarom genoemd. In Kolkata (Calcutta) werd men het op een gegeven moment te dol en daarom verzon de overheid draconische maatregelen: Ontslag wanneer je iemand dood rijdt. Gevolg: staking van het buspersoneel, je kon hen toch niet zomaar brodeloos maken?

Aan dit voorval moet ik nog regelmatig terug denken nu ik door Oostenrijk fiets. Niet dat ik regelmatig door bussen en ander groter verkeer wordt lastig gevallen, nee juist het tegendeel is waar. Oostenrijk is de tegenpool van India! Telkens wanneer ik de weg over wil steken omdat het fietspad zo nu en dan aan de andere kant van de weg verder gaat, word ik met alle ergards behandeld . Automobilisten stoppen voor me! En dat terwijl ze daar helemaal niet toe verplicht zijn. Een bemoedigende glimlach vanachter de voorruit en een vriendelijke knik over en weer en iedereen lijkt tevreden.

In een fietsenwinkel koop ik een pet, omdat ik de mijne ben verloren en die toch echt onmisbaar is als bescherming tegen de felle zomerzon die aan het eind van de middag recht in mijn gezicht schijnt. De handelaar wil me een helm verkopen, daar rijdt immers iedereen mee en dat is veel veiliger vindt hij. Ik overweeg hem het verschil tussen Oosenrijk en India uit te leggen en dat ik het zelfs daar zonder heb gedaan. Maar ik laat het maar bij het verhaal dat een helm geen verblinding tegen gaat en een pet dus veel veiliger is. Begrijpen doet ie India toch niet.

Het leven in Oostenrijk gaat zijn dagelijkse gang, als een geoliede machine in rust reinheid en regelmaat. Het past daarbij ook precies bij de hele entourage: Het gras is er fris groen, de kanten strak geknipt, onkruid in de perkjes gewied, en de geraniums aan de balkons in grote trossen naar beneden bij smetteloos geverfe gevels. Tussen de hoge bergen en in de bossen heb ik het idee dat ik zo nu en dan door een schilderij van Bob Ross rijd. Nog heel veel andere fietsers rijden er evenals ik zo nu en dan doe langs de rivieren. Langs de Raab en de Mur, met als enige verschil dat ik als enige met een vol beladen fiets stroomopwaarts ga en zij met slechts twee tasjes stroomafwaarts om zich 's avonds te verstoppen in pensions en hotels. Op de campings staat er af en toe nog een enkele verdwaalde Nederlander met zijn caravan maar daar heb je het dan ook wel mee gehad, vaak sta ik ook moederziel alleen. Is de kust van Kroatie werkelijk zoveel spannender? Of klinkt het vooral exotisch wanneer je later pocht tegenover je collega dat je in een geweldig land bent geweest dat vijftien jaar geleden nog helemaal niet bestond.
Maar waar zijn dan de fietsers met bagage gebleven? Die horen toch in Oostenrijk nog wel thuis? Of is de tijd al zo ver dat ze het ook allemaal exotisch willen? Is Oostenrijk ook voor hun te gewoon en te dichtbij huis geworden en zitten ze allemaal in Thailand en Laos? Of is Santiago de Compostella nog steeds de hit? Wie het weet mag het zeggen. Ik ben van mening dat in Europa ondanks ondanks alle geordendheid toch nog wel leuke dingen te beleven zijn. En het is echt waar, geloof het of niet, ik werd uitgenodigd bij een oudere alleenstaande vrouw die ik de weg naar een camping vroeg die er niet bleek te zijn. Ik mocht op haar grasveld kamperen en deed haar een groot plezier als ik de maalijd met haar deelde die eigenlijk voor haar kinderen bedoeld was, die waren niet op komen dagen. Ja het kan je echt overkomen, je moet er alleen even het geduld voor betrachten. Saaie mensen wonen er in Oostenrijk maar ook leuke, vriendelijke en vreselijk symphatieke. In landen als India maak je wellicht leuke voorvallen iets vaker mee. De kans er dood gereden te worden is alleen een stuk groter. En zo heeft alles zijn voordeel zal ik maar zeggen. Volgende keer zoek ik weer een land verder weg op. Om verschillen te kunnen zien. Immers: er bestaat geen mooi zonder lelijk, geen spannning zonder saaiheid en geen armoede zonder rijkdom. Salzburg moet een heel fraaie stad zijn, daarna keer ik definitief terug naar Linz. En, met al die grenzen die ik gepasseerd ben, al die verschillen die er te zien waren, mag ik toch wel concluderen dat ik opnieuw weer een reis heb gehad, al was het dan wel een kleine zonder door jakkerende buschauffeurs te zijn belaagd.