Daar waar geld wordt verdiend, wordt doorgaans niet gemord. Maar toch, Amsterdammers doen het nu wel. Natuurlijk, kankeren zit de Amsterdammers in het bloed maar meestal is dat met een knipoog. Nu is het serieuzer en de media hebben het inmiddels opgepakt: Er zijn toch echt veel te veel toeristen in de stad en dat kan echt niet langer zo!

Anders dan gelijk geven kan ik ze niet. Afgrijselijk lelijke dubbeldeksbussen wurmen zich tussen de meute door de veel te smalle straten. Als stad van naam en faam dienen de bussen tot je inventaris te behoren, zonder hoor je er niet bij. Dat ze het beeld van 'cosy Amsterdam' om zeep helpen dat is dan maar zo. Zich veel te langzaam voortbewegende bierfietsen vol lallende Britten dragen ook bepaald niet bij aan een positieve sfeer. De toeristen zelf lijken het allemaal wel best te vinden, dronken of niet. Nuchtere museumbezoekers laten zich gewillig als vee bijeen drijven achter hekken voor het van Goghmuseum. Na uren wachten mogen ze mondjesmaat een voor een naar binnen. 'Uitkleden en eerst douchen.' De rijen voor het Anne Frankhuis worden alleen maar nog langer. Lang leve het Amsterdams hartinfarct. Nee, ik ben blij dat ik er niet woon en sterker, dat ik geen toerist ben die dit soort steden bezoekt!

Ik bevind me nu in Frankrijk. Even eerder passeerde ik De Mont Saint Michel op een steenworp afstand naast mijn route. Hoe bijzonder deze bebouwde rots in zee ook is, ik ging me daar echt niet laten zien! Vanaf een afstand schoot ik slechts een paar plaatjes. Maar als je zoals ik weigert met een reisgids in je tas op stap te gaan, kan het wel gebeuren dat je er toch opeens ongewild middenin komt te zitten. Montreuil sur Mer blijkt zo'n plaats te zijn waar je als rechtgeaarde toerist geweest móet zijn. Het stadje met stadswallen en poorten is dan ook een plaatje om te zien! Op de camping krijg ik met moeite een plekje toegewezen. Eerst moet ik toestemming vragen aan een stel Belgen of ik naast hen mag komen staan. Het mag. Gelukkig zijn het ook fietsers. Andere toeristen worden weggestuurd: “We zijn vol!”

Maar wanneer ik 's avonds het stadje inloop moet ik ineens mijn beeld drastisch bijstellen. Het is hier helemaal niet vol! Waar is iedereen? Heeft het te maken met de aanslagen in Parijs en Nice? Zou kunnen. Montreuil sur Mer behoort tot de regio Pas de Calais maar ja, wie weet dat? Het is en blijft in de eerste plaats Frankrijk. Maar aanslagen alleen kunnen de reden niet zijn. Restaurants, cafés, hotels, het is er allemaal volop en geen van allen nodigt uit naar binnen te gaan. Het lijkt hier allemaal niet zo te hoeven. De camping is te klein en men laat dat zo. Een man wast zijn auto met behulp van een tuinslang, de pizzeria-eigenaar dweilt zijn vloer. Een van de restaurants doet nog een kleine poging met een schoolbord voor de deur: zes slakken als voorgerecht voor € 6,90. Volgens de Keuringsdienst van Waarde zouden dat zomaar dezelfde kunnen zijn als die in je Hollandse achtertuin de hosta's opeten. Dat het Nederlanders niet meer zo uitnodigt om die te gaan consumeren bij een glaasje witte wijn, zou een gevolg kunnen zijn. Je moet er als Franse uitbater maar net kennis van hebben genomen. Het is een kip en ei-situatie. Als er geen Nederlanders zijn die dat komen vertellen houdt het op. Naast de fontein een andere schamele poging. Een monument ter nagedachtenis aan Marchal Haig, een Brit die hier furore maakte tijdens de Eerste Wereldoorlog. De Britse vlag hangt in top. Maar de Engelsen vieren thuis op hun eiland de Brexit en lijken de heldendaden van honderd jaar geleden in het bevriende buurland geheel vergeten te zijn. Eén café slechts waagt het nog om op het plein een terras open te houden. Te weinig om sfeer in het stadje te brengen. De live muziek verdwijnt verloren de nacht in. “Should I stay or should I go”, zingt een meisje. Haar vriend de gitarist speelt nog wel aardig maar het meisje zingt vals. Je mag wel weg hoor.

Mij stemt het tevreden. Ik alle rust slenter ik door het stadje. De stadswallen zijn begroeid met mooie plantjes: Cymbalaria Muralis en het iets zeldzamere Pseudofumaria Latea valt op een bordje te lezen. Het stukje gras onderaan de muur is ter beschikking gesteld aan een imker die met zijn bijenkasten en rondom de stad gezaaide wilde bloemen, een bijdrage moet leveren aan meer biodiversiteit. Het dient tegelijkertijd als educatieproject voor schoolkinderen. Nee, Monreuil sur Mer maakt duidelijk een andere keuze dan Amsterdam. Toeristen zijn bijzaak, het stadje is er in de eerste plaats voor de bewoners zelf. Om er een rustig harmonisch leven te kunnen leiden zonder gekanker en gemor.