Het is 22:35, Amsterdam Centraal Station, de trein wacht op het vertreksignaal. Er stapt een man in van naar schatting een jaar of 30, beetje te dik, papieren zak van een pizza fastfoodketen in zijn hand. Nog net op tijd. Hij vraagt me in het Engels of dit de trein naar Zwolle is. Ik knik en wijs hem erop dat deze niet verder zal rijden dan Kampen-Zuid. Dan zullen er wel bussen gaan denkt hij… Niet helemaal een vreemde in Nederland dus, de NS werkwijze is hem kennelijk bekend. Hij haalt zijn smartphone tevoorschijn en begint een geanimeerd gesprek in een taal die ik niet versta maar waarvan de klank me op de een of andere manier wel heel bekend voorkomt. Zou het Farsi zijn? Uit de papieren zak komt eerst een punt Pizza tevoorschijn gevolgd door een blikje Amstel Radler 0,0%. Om beurten stopt hij tussen de zinnen door een hap pizza in zijn mond, of neemt een slok uit zijn blikje. Een situatie die net zo goed in Teheran plaats had kunnen vinden. De treinen zijn er weliswaar niet zo fraai als in Nederland maar de Fastfood ligt er op een vergelijkbaar niveau. Als het de Amerikanen niet waren geweest die de Italiaanse pizzakunst naar beneden getrokken hadden tot ongeïnspireerde platte hap, dan waren het de Iraniërs wel geweest. Varkensvlees komt er uiteraard nergens aan te pas maar waar de gebruikte salami en de andere soorten worst dan wel uit bestaan is net zo vaag als aardbeien in rode limonade. Om nog maar niet te spreken over overeenkomsten tussen pizzabodems en de kartonnen dozen die er in grote stapels op de toonbanken staan. Desalniettemin populair is het in Iran, vooral bij de jongeren die maar al te graag laten zien dat ze hip en modern zijn. En als het geen alcoholvrij bier is wat men erbij drinkt, dan is het wel cola of orange, als het even kan van Zamzam het Iraanse merk dat vernoemd is naar de bronnen van Mekka om het niet al te Amerikaans te doen lijken.

22:57 station Weesp, het telefoongesprek gaat nog steeds door. Het stuk pizza is bijna op. Net voor ik bij de uitgang ben wenkt de man mij en haalt uit zijn papieren zak een ijsje tevoorschijn. “Do you want icecream?” vraagt hij. Ik bedank hem beleefd. Maar...hij dringt aan. “I have more...” zegt hij ondertussen luisterend naar wat de andere kant van de lijn te vertellen heeft. “Here take it!” Weifelend neem ik het ijsje aan. En dan wil ik het weten ook: “Are you from Iran,” vraag ik hem. Hij knikt van ja met een grote glimlach op zijn gezicht. Mijn vermoeden blijkt juist! “Merci”, weet ik er nog net uit te brengen voordat ik de trein uitstap. Een van de weinige woorden Farsi die ik nog onthouden heb. Dat zoiets je als buitenlander in een Iraanse trein kan gebeuren was mij bekend. Vreemdelingen het naar de zin maken is er een soort nationale sport. Maar als je hier in Nederland vertoeft en zelf vreemdeling bent te midden van allemaal stugge afstandelijke calvinisten? Neem je je cultuur dan gewoon trots met je mee? En waarom ten gunste van mij? Hoeveel ijs zou hij zoal uitdelen op een dag? Vragen waar ik geen antwoord op zal krijgen. Geen woord heb ik verder met hem kunnen wisselen.

Het kan niet anders dan dat ik op een dag nog een keer naar Iran ga, een boeiender volk dan de Iraniërs kan ik me bijna niet voorstellen. Dan neem ik echte Hollandse kaas mee zo besluit ik, als cadeau voor deze en gene. Voor op een broodje of als dat te eenvoudig is, om een punt pizza naar een iets hoger niveau te tillen.

English translation:

Travel tale from Weesp

It's 22:35 hrs, Amsterdam Central Station, the train waits for the whistle signal, the time to leave. Just in time a man is boarding the train, estimated to be 30 years old or so. Bit too fat, paper bag of a pizza restaurant chain in his hand. He asks me in broken English whether this is the train to Zwolle. I nod and point out to him that it will not drive beyond Kampen South. There will be buses he thinks ... Not quite so strange, NS (Dutch railway company) procedure is obviously known to him. He grabs his smart phone and starts an animated conversation in a language I do not understand, but it sounds very familiar in one way or another. Would it be Farsi? From the paper bag appears a piece of pizza followed by a can of Amstel Radler 0.0%. Alternately, he takes a bite from the pizza in it between the sentences, or takes a swig from his can. A situation that could occur just as well in Tehran. Although the trains there are not as attractive as in the Netherlands, but the Fastfood lies at a similar level. If not the Americans had pulled down the pizza art to an uninspired flat bite, then it had been the Iranians. Pork is of course nowhere to be found but where the salami and other types of sausages are made of is just as vague as strawberries in red lemonade. Not even to talk about similarities between pizza crusts and cardboard boxes that appear on the counters in large piles. Nevertheless, it is popular in Iran, especially among young people, in order to show that they are hip and modern. And if it's not non-alcoholic beer what they drink, then it is coke or orange, if possible Zamzam, the Iranian brand named after the sources of Mecca, not to make it a too much of an American copy.

22:57 hrs, station Weesp, the telephone conversation still goes on. The slice of pizza is almost done. Just before I reach the exit, the man beckons me, and takes an ice cream from his paper bag. "Do you want ice cream?" He asks. I thank him politely. But... he insists. "I have more..." he says, meanwhile listening to what the other side of the line has to tell him. "Here take it!" Hesitating I take the ice cream. And than I like to know it! I want the answer to my suspicion: "Are you from Iran," I ask him. He nods yes with a big smile on his face. My hunch proves correct! "Merci," I said just before stepping out of the train. One of the few words in Farsi, which I still remember. That something like this could happen to you as a foreigner in an Iranian train, I was known to me. Pleasing foreigners there is a kind of national sport. But what if you are the alien and dwell here in the Netherlands, amid all stiff distanced Calvinists? Are you still carrying your proud culture with you? And why in my favor? How much ice cream would he handing out each day? Questions I will not receive an answer to. Not a single word I was able to exchange with him.

It's obvious, I'm going back to Iran one day. A more interesting kind of people than the Iranians I can hardly imagine. I'll take real Dutch cheese with me I decide, as a gift for some of them. For a sandwich, or if that is too simple, to lift a fast food pizza slice to a slightly higher level.