Mijn vader las de krant. Iedere dag. Zo idioot vond hij het dat ik dat niet deed. Nu is hij al meer dan zes jaar dood. En ik lees. Al het nieuws dat maar langs komt. Berichten die vrienden, familie en anderen delen op social media en meer. Facebook, Twitter, artikelen van de Correspondent, NRC, Volkskrant en Trouw, zijn erfenis. Met analyses van mensen die nadenken, intelligent zijn en het zo goed kunnen vertellen. Ik deel ze zo nu en dan met vrienden: bemoedigend spreken we elkaar toe en geloven in het succes, de hoop dat wijze woorden uiteindelijk de weg weten te vinden naar de waarheid die iedereen onontkoombaar onder ogen moet komen. Vroeg of laat, de gerechtigheid overwint! Maar zelfgenoegzaam zitten wij in onze cocon terwijl buiten de kanker door woekert zonder deze werkelijk te voelen.

Wanneer ik in een miezerige regen naar huis terug loop, terug van een partijtje volleybal zie ik dat de toren van de Laurentiuskerk in brand staat. Een katholieke kerk, dat was het een paar jaar geleden nog. Ik zou hem kunnen vervloeken als een creatie van menselijk bedrog. Fuck al die idiote papen! Maar was het ooit eigenlijk niet net zoiets als de Facebook van vandaag? De cocon waarin men zich samen met vrienden veilig waande? Katholiek was het gebouw sinds kort niet meer, er werden mooie plannen voor bedacht: Een onderkomen voor de trotse biologische brouwerij van Wispe bier, een yogastudio en nog zo wat. Moderne contemplatie en geluk voor iedereen. Weg is nu die illusie.

Vrijwel op hetzelfde moment werd aan de andere kant van de wereld Donald Trump gekozen tot president van de Verenigde Staten. En of we nu willen of niet, hier staat Geert Wilders, breder lachend dan ooit tevoren, in de startblokken. Een door ons tot debiel verklaarde geblondeerde kerel waarvan ik nu moet toegeven dat die tot gisteren, feitelijk niets meer was dan een virtuele figuur op het televisiescherm. Een paar uur later staat de eerste analyse van Rob Wijnberg al weer op Facebook. En we lezen en klikken met z'n allen de like-knop weer aan.

Ik ben ondertussen een nieuwe fiets aan het uitzoeken en ik overweeg daar over enige tijd heel hard en heel ver weg mee te gaan fietsen. Sorry pap, kranten lezen heeft geen enkele zin.