Houten huizen met golfplaten daken, bomen in de bossen en langs de straten, ooievaars bovenop de elektriciteitspalen. Mensen sjokken voorbij met strakke blik vooruit, zeggen niets en groeten niet. Net als in Polen eigenlijk en heel veel andere voormalige Oostblokstaten maar toch nog net even een graadje erger. Als het er op aankomt zouden er toch ook vriendelijke en behulpzame mensen te vinden moeten zijn? Net als overal elders op de wereld. Ik wil daar nog steeds in geloven. Mensen zijn mensen en slechte tref je zelden. Maar vooralsnog is er weinig dat vrolijk maakt of verrast hier in Litouwen. Waar de terughoudendheid vandaan komt, ik weet het niet, vraag het me al tijden lang af. Een erfenis van de communistische dictatuur, waarbij je de vreemdeling maar beter niets kon toevertrouwen? Het is gissen. Het is ondertussen al zo lang geleden dat de muur viel en de mensen hun vrijheid terug kregen. Het communisme duurde hier langer dan elders, dat dan weer wel, ook voor de Tweede Wereldoorlog was Litouwen bezet door de Russen. Misschien dat dat nog een verschil maakt.

Cafés en restaurants zijn met moeite te vinden. Enkel in de grotere plaatsen vindt men het zinvol. De terrassen, als men ze al heeft, zijn afgeschermd met hekken, enkel van binnenuit kun je er op komen. Zo ook in Jurbarkas. De toegang is een witte kunststof deur die weinig uitnodigt naar binnen te gaan. Het welkom is ook allerminst vriendelijk. Een handgebaar die doorverwijst naar buiten, een glimlach kan er niet vanaf. En dat terwijl de muren prachtig gedecoreerd zijn. Op het menu staat onder andere bietensoep. Borsjt heet dat in Rusland en naar mijn weten komt het daar ook vandaan. Hier zou het net zoiets als erwtensoep in Suriname kunnen zijn of ligt dat toch even anders? Ik zou het de serveerster nog kunnen vragen maar een antwoord zal er niet in zitten ben ik bang. Bij het benzinestation is het ook al geen feest. Een half litertje campingbrandstof, het is natuurlijk de moeite niet. Maar met mijn net getankte flesje naar de kassa lopen is trappen op zere tenen. Met onvriendelijke klanken waar ik niets van versta en een boze blik, probeert de dame de fles uit mijn handen te trekken. Oké, niet met brandstof naar binnen, gaat het daarom! Zelfs niet in een goed afgesloten fles. Maar mag het misschien iets minder bits?

Enkel het meisje van de camping is vriendelijk. In haar gele jurkje heeft ze zich naast de slagboom onder een parasol op een krukje gepositioneerd. Ze spreekt dan ook haar talen. En de dronkaard. Hij spreekt een beetje Engels. Alcohol maakt tongen los en hij trakteert me op een verhandeling over Hitler en Stalin. Nee, Nazi’s daar houdt hij niet van. Ook niet van Russen, al zijn de mensen even verderop in Kaliningrad voornamelijk ook Litouwers volgens hem. Maar ja, de Russen willen toegang tot de Oostzee, daarom blijven ze zitten.

Taai volk die Litouwers, maar goed, ik fiets gewoon nog even door, ga me nog niet gewonnen geven. Verder naar het noorden wordt het beter beweert een Fin die de andere kant op aan het fietsen is. Letland, Estland en uiteindelijk Helsinki, het kan alleen maar beter worden. De ooievaars schuimen ondertussen de akkers af op zoek naar voedsel. En klepperend met hun snavels staren ze vanaf een paal naar beneden. Goed gezelschap dan ten minste nog. Graanvelden, koeien, fabrieken verder. Huisjes, boompjes, beestjes. Nee spannend en enerverend is dit verhaal niet geworden. Het is even niet anders. Reizen is niet altijd makkelijk.