Clemens Sweerman is dood. Duizenden mensen reden zijn routes, waarvan die naar Santiago de Compostella zonder twijfel zijn grootste succes was. Een regelrechte hit zelfs. Ondanks dat was hij niet mijn held. Fietroutes volgen is niet zo aan mij besteed. Ook nu, nu zijn Jutlandroute aan mijn voeten ligt zal ik dat niet zo snel gaan doen. Als eerbetoon zal ik hooguit een klein stukje ervan meepikken. Op de Fiets en Wandelbeurs, waar ik het lezingenprogramma voor verzorg, wilde hij er altijd graag bij zijn. Vanaf de allereerste editie was hij er. Afgelopen jaar voor het eerst niet meer: hij was toen al te ziek. Niet in de grootste zaal wilde hij staan, op een groot podium voelde hij zich verloren. Liever stond hij in een kleine zaal op gelijk niveau met zijn toehoorders. Een bescheiden en plezierig mens was hij en tegelijkertijd een waar fietsicoon. Ik zal hem missen.

Tegelijkertijd neem ik afscheid van nog wat. Ik fiets nu mijn allerlaatste vakantie alleen en daarmee neem ik ook afscheid van dit blog. Verdrietig maakt me dat allerminst, ondanks dat ik de afgelopen jaren fantastische reizen heb gemaakt die ik voor geen goud had willen missen. Onlangs leerde ik Esther kennen. Wat een geweldig lief en fijn mens is dat! Liefde op het eerste gezicht. In de toekomst stippelen wij onze doelen samen uit. Zoveel is zeker.

Vreemd voelt het wel. Onwerkelijk. Ik fiets nu door Denemarken, een land dat alles behalve exotisch te noemen is. Je gaat er voor je boodschappen gewoon naar de supermarkt en betaalt met je Nederlandse pinpas op precies dezelfde manier als thuis. Ook het landschap is niet zo spannend. Wat hier een fjord heet te zijn heeft meer weg van het Gooimeer of de Gouwzee dan van zijn Noorse evenknie te midden van de hoge bergen. Simpele zaken als de fluitende vogeltjes, de bossen en de leuke paadjes die zo nu en dan onder mij doorglijden, daar probeer ik mijn plezier nu uit te halen. Een opmaat voor Noorwegen als laatste kleine climax dat ik over een paar dagen hoop te bereiken. Deze trip had ik al gepland voordat ik Esther leerde kennen. Tegelijk vormt het een contemplatie, een korte tijd van bezinning waarin ik het tot mij door laat dringen wat mij werkelijk is overkomen. Nog een paar weken en het is definitief voorbij. Een nieuwe episode gaat dan van start. En hopelijk mag die heel veel jaren gaan duren, tot het moment dat ik oud en grijs naast Clemens in de fietshemel rijd.