'Wat zit erin?' begrijp ik uit de vraag die me wordt gesteld. 'Niets bijzonders, wat papierwerk en een cd met foto's.' Van de man achter het loket krijg ik een bonnetje uitgereikt met daarop een nummer. Daarmee valt op internet te zien of het onderweg is of niet. Achter me duikt een man op die een en ander voor me vertaalt. 'Deze man zegt dat hij de Turken niet zo mag,' zegt hij, 'Ze controleren alles.' 'Ah hij is van de PKK,' flap ik eruit. Verschrikt kijken de mensen achter de loketten speurend om zich heen. 'Sstt,' zegt de man, 'anders komt de politie en wordt ik straks gearresteerd.'

Mijn vertaler nodigt me uit op de thee. 'Vrijwel iedereen is hier Koerd, behalve de politie, onderwijzers en zo,' zegt hij. 'Kınderen leren bijvoorbeeld alleen maar Turks op school waardoor ze hun eigen ouders soms nauwelijks kunnen verstaan. En dat terwijl net iets minder dan de helft van de bevolking Koerdisch is.' Eerder nog had ik een junge Turk gesproken die vol bravour zei dat de PKK bijna dood is en dat het hele slechte mensen zijn die vrouwen en kinderen vermoorden.

Ik krijg een videofilm te zien met toeristische informatie over de streek: Het Van-meer met zijn schone water, de berg Ararat waar Noach zijn ark zou zijn aangeland en de weerbaarheid van de mensen in dit groene maar 's wınters o zo koude land. Propaganda, gaat er onderwijl door me heen. Onderweg zag ik de schamele woningen van de mensen, uit betonblokken gemetselde hutten en ontmoette ik regelmatig om geld bedelende kinderen.

Morgen rijd ik Iran binnen en ik besef meer dan ooit dat in iederland propaganda aanwezig is. Want wat weet de gemiddelde Nederlander nou van Iran? As van het kwaad, Ayatollas, handen afhakken en nog meer horrorverhalen. Van mensen die er geweest zijn weet ik dat de dagelijkse praktijk geheel anders is, hoe slecht het regime tegelijkertijd ook mag zijn. De politiek laat ik daarom liever zo veel mogelijkvoor wat die is, al zal er net als hier in Turkije misschien niet helemaal aan te ontkomen zijn.