Keer op keer wed het benadrukt: De noordelijke route, langs de Kaspische-Zee,naar Mashhad zou groen en mooi zijn. Bos, fruitbomen met onder meer sinaasappels in een aangenamere temperatuur dan aan de zuidkant. Daarbij zou de weg van Karaj naar Chalus werkelijk het summum moeten zijn: 'Zo adembenemend mooi!' Maar mensen hebben doorgaans geen verstand van fietsen. Mooi was het zeker, adembenemend ook maar dan wel in de zin van zuurstof tekort. Prachtiche bergen, ja inderdaadmet onder meer een kilometerslange gorge waar men in Frankrijk jaloers op zal zijn. Maar het verkeer was een drama, blijft een drama! Ook langs de Kaspische-Zee. De benzine is goedkoop en dan doet het verbruik van je auto er niet zo toe. Daarbij genomen de benauwd drukkende hitte, het lawaai en de mensen die vanaf hun brommer of vanuit hun auto telkens weer om aandacht vragen. 'Hello mister! Where you from?' Aan het eind van de dag, na 100 kilometer fietsen is de energie op. Op een willekeurige plek in een dorp sla ik links af. Als je langs de Zwarte-Zee op het strand kan kamperen, waarom dan niet aan de Kaspische- ? Maar erg dicht in de buurt van het strand kom ik niet. Voor een pizzeria zitten een stel oudere mannen en hoe kan het ook anders, ze nodigen me uit op de thee. Halve woorden Engels, gebarentaal in eerste instantie maar er is hulp op komst. De zoon van de Pizzaman is zeeman en spreekt Engels. De eigenaar van een gereedschapswinkel volgt en nog een aantal buren en passanten. Met glimmende gezichten staan ze om me heen, kletsend over van alles en nog wat en het meeste zeer waarschijnlijk nog over mij. Mobiele telefooncamera's worden gepakt en de een na de ander wil met me op de foto. ' Iedereen is blij,' zegt pizzazoon. 'Men is erg gesteld op bezoekers uit het buitenland, vooral uit Europa.' Het is de cultuur van het Midden-Oosten, die in Iran bij gebrek aan regelmatig bezoek, uitbundiger is dan waar dan ook. Een van de mannen die iets in vastgoed doet, biedt me een momenteel leeg staande woning aan voor de nacht, compleet met airco, keuken, douche en bed. Ik krijg te eten in het restaurant, en betalen? Dat is er absoluutniet bij!Ik ben de gast. Ach ja, je zal maar 'belangrijk' zijn. Het is leven als God in Iran en die drukke weg is voor het moment al snel even vergeten.