Het was ooit mogelijk zeven dagen vrij toegang te krijgen tot een land
dat eigenlijk liever geen toeristen zag komen, of misschien wel tien
als je wat extra dollars onder de tafel doorschoof. Maar de consul in
Mashhad was niet te vermurwen: vijf dagen transitvisum, ook voor
fietsers. ‘Anderen kunnen het, dus jij ook,' zei hij.
Vijf dagen wachten tot het klaar was. Kosten 55 dollar.

Vijf, het nieuwe heilige getal? Het is alsof de duivel er mee speelt,
ik heb wind tegen op de open vlaktes. Windkracht vijf zou het best wel
eens kunnen zijn al is dat natuurlijk altijd nog beter dan windkracht
zeven. Doorgaan en niet stoppen is het parool. En ook de zon is
medogenloos. Om vijf uur opstaan is de enige mogelijkheid om de hitte
en de wind die dan nog niet waait, te kunnen vermijden.

Groen is het land aanvankelijk, ten gevolge van een uitgebreid
irrigatienetwerk, overgaand in zand met dorre struiken. Tractoren op
drie wielen, samen met een ploeg erchter maakt dat weer vijf. Lada's en andere
Russische voertuigen verplaatsen zich over de wegen, incusief het
reserve wiel: jawel, vijf wielen. Het laat me niet los. Gelukkig heb ik
er nog steeds twee.

Vrouwen vragen om op de foto te mogen. Kleurrijke jurken dragen ze en
met goud bedekte tanden sieren hun mond, ijdelheid is hier niet vreemd.
Mary is een van de twee steden op de route. Witte gebouwen, brede
boulevards naar Russisch model, enorme pleinen met standbeelden in
brons en goud ter ere van de dictator. Het moet slechts een slap
aftreksel zijn t.o.v. wat er in de hoofdstad Ashgabad te zien is. Het
gedisciplineerde verkeer, de ruimte en de relatieve rust, het bevalt me
wel, een welkome afwisseling na de drukte en de chaos van Iran. Maar
tijd om te stoppen heb ik niet: Ik moet door, steeds maar weer door.
Over asfalt met grote hobbels gaten en kuilen, door wolken opgeworpen
stof, even zo stoffige dorpen, langs limonadekramen, kamelen en
vriendelijke mensen waaronder zelfs een paar prostituees die enkel en
alleen maar met me op de foto willen. (Ja echt waar!)

Vijf dagen woestijn, afgesloten met minstens vijf loketten bureacratie.
Voor me ligt Oezbekistan. Het is mogelijk zei de consul in Mashhad, hij
heeft gelijk gekregen maar meer dan een vijf krijgt hij niet van mij op
zijn rapport. Het ging me net even te snel