Galandia (Holland) ah, democratia?' vraagt de man aan wie ik zojuist de weg heb gevraagd.
Ik knik, ‘ Democratie ja.'
‘ Uzbekistan, Karimov, dictatoera! Sadam, dictatoera, Stalin,
dictatoera!'
‘Hitler, dictatoera,' doe ik er nog een schepje bovenop.
'Ja,' zegt de man serieus, ‘ Dictatoera.'

Maar aan wat merk je het als reiziger dat je je in een dictatuur bevindt? Karimov zit er
al 17 jaar maar de kans hem te ontmoeten is niet zo groot. De mensen zijn vriendelijk,
maken makkelijk contact en zijn nieuwsgierig naar wie daar nu weer op een fiets voorbij
komt. Van angstig terug getrokken mensen is in het geheel geen sprake.

De bureaucratie op de grens was het eerste dat te denken gaf. Een uitgebreide controle en
formulieren in veelvoud, het was te bizar voor woorden. Daarnaast zijn er de verplichte
overnachtingsregistraties. Er doen verschillende verhalen de ronde over hoe er mee om te
gaan. Ik kampeer als het zo uit komt en gelukkig werd net na de grens dit door de politie
niet echt als een problem gezien.

De vele roadblocks onderweg geven meer te denken. Maar ik mocht keer op keer gewoon
doorfietsen. Vragend keek ik keer op keer om me heen: ‘Mag ik er langs?' Een enkele keer
slechts werd ik gevraagd even te stoppen maar het bleek meer belangstellend te zijn dan
serieuze controle. ‘ Hallo, waar kom je vandaan, waar ga je naartoe en goh, helemaal op
de fiets?' Maar dan is er het moment dat al die politieposten me niet meer interesseren.
Ik wil vandaag Tashkent bereiken, even geen tijd en geen zin en ze stoppen me toch niet.
Zonder te remmen wurm ik me langs een hek, daar waar het autoverkeer niet mag komen en de lastige verkeersdrempel kan worden vermeden. ‘Ho,' bast een stem uit een groen uniform,
‘Paspoort.' Met een chagrijnig gezicht overhandig ik het gevraagde document. ‘Er mist een
dag in je registratie.' ‘Ja,' zeg ik, ‘even geen hotel, chador, palatka (tent) en wijs op
de rol achterop de bagagedrager. ‘Hmm,' mompelt de man en geeft me het paspoort terug.
Snel stap ik weer op, bureacraten heb ik de laatste tijd al te veel gezien. Te snel. ‘Ho,
terugkomen!' brult de man. Tassen openmaken. Met een gemaakte glimlach open ik ze. De
man grabbelt tussen de plasticzakken met etenswaren, gereedschap en kleding. Wat is dit,
wat is dat en dit?' Quasi geduldig geef ik antwoord. Drugs, stapels dollars en munutie
zitten er toch niet in.

Bij de volgende post zal ik weer even moeten zwaaien of handen schudden als dat zo
uitkomt. Het bevestigd weer eens mijn idee dat je met positiviteit het verst kunt komen.
Daarbij eerlijkheid en een beetje naiviteit werken doorgaans erg goed. En ik denk weer
terug aan de man op straat met zijn duidelijke mening. Ik geef hem gelijk, 'Oezbekistan:
Dictatoera,' maar toch niet op de manier zoals je je er vooraf een voorstelling van maakt.