Bouten, moeren, stukken metaal, ze liggen als moderne fossielen geperst in de restanten asfalt, die de weg nog rijk is. Stille getuigen van de vele pechgevallen, elke vijf kilometer staat er wel een truck stil. Motorpech, lekke banden of erger: complete wielstellen en assen die af zijn gebroken. Gelaten wachten chauffeurs op hulp of sleutelen zelf als dat mogelijk is. Gebrek aan GSM antennes vertragen de boel nog meer. Het is de weg van Osh naar Irkestam waar ondanks de beroerde gesteldheid van het wegdek, goederen vanuit China hun weg vinden. De andere kant op zijn de vrachtwagens leeg, Kirgizstan heeft duidelijk op industrieel gebied niet zoveel te bieden als de grote buur. Mijn fiets die ondanks dat die net als de vrachtwagens, niet zo geschikt is voor dit terrein, blijft heel. Langzaam hobbel ik vooruit. Haast is ook niet nodig en zeker niet gewenst. De hoge ruige pieken rondom zijn het bekijken meer dan waard. Eenmaal boven op een hoogte van meer dan 3000 meter, openbarenzichenorme vlaktes van dor gras waar paarden en schapen nog net het een en ander vanaf weten te knabbelen. Yurds, van schapenvacht gemaakte tenten staan er als verloren paddestoelen middenin. In de verte doemen hoge massieve witte toppen opvan 6 a 7000 meter hoog. Daarwaar enkel op avontuur beluste bezoekers nog een weg proberen te vinden. Dit is een landschap waar ik al lange tijd naar verlang, onvergelijkbaar met wat er eerder op mijn route lag. Halverwege zet ik mijn tent op. Een Yurdbewoner komt langs op zijn paard en bekijkt nieuwsgierig de constructie van aluminium en nylon. Hij knikt goedkeurend, voelt aan de banden van de fiets, veegt het stof eraf op de plaats waar de tekst staat en zegt: Ah, Allemanja (Duitsland) en is opnieuw vol bewondering. En nee, Kitai (China) dat is niets.

Diep kruip ik in mijn slaapzak. 's Morgens is de tent wit van de rijp en het water in mijn flessen bevroren. Onderweg liggen er weer mannen zwart van de olie enthousiast sleutelend onder hun 'Kamaz', kinderen vragen om op de foto te mogen. Nog even en ik daal af naar China. Tegelijkertijd vraag ik me af of het niet beter was geweest om hier langer te blijven. Maar er is geen weg voor een extra ommetje en hopelijk ligt er voor me nog veel meer moois. In ieder geval wel een gladde weg die de kans op pech klein houdt.