Op de fiets onderweg, zonder verplichtingen, ik doe en laat wat ik wil en het lijkt zo vanzelf sprekend te zijn. Tot op bepaalde momenten, dan realiseer je je weer eens dat vrijheid ook gedwarsboomd kan worden. Een doorsnee reisgids, overgenomen van een collega fietsreiziger die net China had verlaten, werd door de Cinese autoriteiten in beslag genomen! Taiwan staat als souvereine staat ingetekend op de kaart op de eerste bladzijde. Eeneiland dat vrij wil zijn dat niet mag van de grote buur en wel van de uitgever van mijn boek. 'Ja mijn boek, niet jouw boek,' zei ik tegen de beambte in zijn strakke pak.Op dit soort momenten komt de anarchist even in mij naar boven.

In Kashgar, zo had ik mij voorgenomen, zou ik besluiten waar ik verder naartoe zou gaan: dieper China in of naar Pakistan. Met met het bezit van een reisgids gedurende een halve dag, voel ik me als een hond die een worst krijgt voorgeschoteld zonder ervan te mogen eten, een ketting om mijn nek voorkomt dat ik erbij kan. Honger! Ik zie Kashgar, jawel. Het is China maar eigenlijk niet helemaal. Het gebied rondom wordt vooral bevolkt door Uyguren, Kirgizen en Tajieken, aan Turken en Persen verwant volk. De bling-bling, kleurige knipperende lichtjes, de plastic hekjes, blikken deuren die eruit zien als een kluis en al even slappe railingen langs de trappen, het zal Chinees zijn. Het eten ook, wat een verademing na het eenzijdige voer in Centraal Azie. Eigenlijkwil ik meer, meer China zien, meer China beleven.

Maar toch ik doe het niet. De worst is weg en dan ik ook maar. Daar komt bij dat ik de taal niet spreek, zij de mijne niet en daarnaast de temperatuur aan het dalen is. Ik ga naar Pakistan, ondanks dat ik weet dat de Chinezen mij aan de grens nog meer grijze haren gaan bezorgen: Het laatste stuk tot aan de grens mag niet worden gefietst! Ik ben geen terrorist, crimineel of smokkelaar en ook mijn veiligheid zal er niet in het geding zijn. Wederom voel ik dat mij onrecht zal worden aandedaan. Achter een ruit van een bus naar opnieuw een vette worst staren: de bergen die er zo vreselijk mooi moeten zijn.Wetten, regels, mannen met macht, ze krijgen zo veel voor elkaar. Vrijheid, het is helaas niet altijd zo vanzelfsprekend.