Land nummer dertien
17 okt. 2008
🇵🇰
vanuit Pakistan
Land nummer dertien, de twaalfde grens die ik passeer.
Doorgaans ik dat leuk, veranderingen van cultuur, mensen en landchap blijven boeien. Deze keer is dat alleentoch even anders. China is een enorm land met een cultuur die zo anderswas dan de voorgaande landen. Het was daarom goed geweest er langer te verblijven, meer te kunnen ervaren meer te kunnen beleven. En met Pakistan heb ik nu het gevoel er gedropt te zijn: De eerste 90 kilometer heb ik er niet kunnen fietsen omdat de bus mij niet eerder losliet. En dat in een landschap dat er zo adembenemend mooi uitzag, het zit me lekker. Een stuk terugfietsen zo besluit ik, tenminste 40 kilometer naar de ingang van het Nationaalpark. Met een vers visum op zak is dat geen enkel probleem meer. Nog even geen cultuur, nog even geen mensen die me China direct zullen doen vergeten.
Het landschap is ruig en verlaten, slechts een enkele geitenboer weer er wat sprieten voor zijn vee te ontdekken. En wanneer ik dan weer terug fiets en in de bewoonde wereld arriveer, wordt wel duidelijk wat ik al vermoedde: Het verschil met China is enorm. Het Pakistaanse leven lijkt net zo ruig en arm te zijn als het omringende land. Houtvuren in zwart geblakerde restaurants waaropvette linzen, te gare al even vette groente en vlees worden bereid. Vlees dat bij de slager op van bloed doordrengte boomstammen in stukken is gemept waarna de vliegen er nog het nodige vanaf mochten lebberen. Kippen in kooien die opeengepropt op hun einde wachten. Kramen, ambulante handel, koeien en geiten in de straat en vrachtwagens die het geheel in een sinistere mist van opgeworpen stof en zwarte dieselrook zetten. Maar het is zoals wel vaker in arme landen: de mensen blijven lachen en zijn uiterst vriendelijk. 'Hello, how are you,' roepen ze me toe. Het antwoord dient altijd te zijn: 'I'm fine, thank you'. Verbaast staren ze me na ondanks dat ik bepaald niet de eerste fietser ben die hier passeert. De Karakorum highway is populair als is dat na alle onrust elders in het land nu misschien wat minder. Al even verbaast staar ik om me heen. Elke bocht heeft telkens weer een verrassing in petto. Bergmassieven met steile wanden, diepe afgronden witte toppen en beneden mij een denderende grijze rivier. Stroomafwaarts koers ik op Islamabad af, door een land dat zo vreedzaam en vriendelijk oogt en waarin geen kwaad valt te ontdekken maar toch zoveel pech heeft gehad. Land nummer dertien, hopelijk zonder ongelukken voor mij.
Doorgaans ik dat leuk, veranderingen van cultuur, mensen en landchap blijven boeien. Deze keer is dat alleentoch even anders. China is een enorm land met een cultuur die zo anderswas dan de voorgaande landen. Het was daarom goed geweest er langer te verblijven, meer te kunnen ervaren meer te kunnen beleven. En met Pakistan heb ik nu het gevoel er gedropt te zijn: De eerste 90 kilometer heb ik er niet kunnen fietsen omdat de bus mij niet eerder losliet. En dat in een landschap dat er zo adembenemend mooi uitzag, het zit me lekker. Een stuk terugfietsen zo besluit ik, tenminste 40 kilometer naar de ingang van het Nationaalpark. Met een vers visum op zak is dat geen enkel probleem meer. Nog even geen cultuur, nog even geen mensen die me China direct zullen doen vergeten.
Het landschap is ruig en verlaten, slechts een enkele geitenboer weer er wat sprieten voor zijn vee te ontdekken. En wanneer ik dan weer terug fiets en in de bewoonde wereld arriveer, wordt wel duidelijk wat ik al vermoedde: Het verschil met China is enorm. Het Pakistaanse leven lijkt net zo ruig en arm te zijn als het omringende land. Houtvuren in zwart geblakerde restaurants waaropvette linzen, te gare al even vette groente en vlees worden bereid. Vlees dat bij de slager op van bloed doordrengte boomstammen in stukken is gemept waarna de vliegen er nog het nodige vanaf mochten lebberen. Kippen in kooien die opeengepropt op hun einde wachten. Kramen, ambulante handel, koeien en geiten in de straat en vrachtwagens die het geheel in een sinistere mist van opgeworpen stof en zwarte dieselrook zetten. Maar het is zoals wel vaker in arme landen: de mensen blijven lachen en zijn uiterst vriendelijk. 'Hello, how are you,' roepen ze me toe. Het antwoord dient altijd te zijn: 'I'm fine, thank you'. Verbaast staren ze me na ondanks dat ik bepaald niet de eerste fietser ben die hier passeert. De Karakorum highway is populair als is dat na alle onrust elders in het land nu misschien wat minder. Al even verbaast staar ik om me heen. Elke bocht heeft telkens weer een verrassing in petto. Bergmassieven met steile wanden, diepe afgronden witte toppen en beneden mij een denderende grijze rivier. Stroomafwaarts koers ik op Islamabad af, door een land dat zo vreedzaam en vriendelijk oogt en waarin geen kwaad valt te ontdekken maar toch zoveel pech heeft gehad. Land nummer dertien, hopelijk zonder ongelukken voor mij.
Reacties
Reacties
17 okt. 2008, 12:55
Blijf maar uit de grote hotels daar in Islamabad. Die zijn dikwijls het doelwit van terroristische aanslagen.
17 okt. 2008, 13:30
Hi Harry,
"Volgens somige Christelijke schrijvers is 13 een geluksgetal, want het is ook 10 + 3, de tien van de tien geboden, plus de drie van de heilige drieëenheid".
Je bent dus gezegend!!
Groet, Rena
17 okt. 2008, 14:10
Klopt wat Rena zegt, 13 is een geluksgetal.
Ook het mijne!
De goden en ook ik (was het maar waar) zijn dus met je!
19 okt. 2008, 17:13
Was je nog in de Swat -vallei?
Daar vielen dit weekend de bommen namelijk uit de lucht aldus de NOS.
http://www.nos.nl/nosjournaal/artikelen/2008/10/19/191008_pakistan_aanval.html
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!