Nog een crisis?

Overal crisis, Griekenland niet in het minst. Het lijkt wel of ik het op zoek. Vanuit Albanie reed ik het land binnen en de vraag dringt zich op: valt er wat van te merken? Het antwoord is eenvoudig: nee ik reis op de fiets en dan merk je er geen bal van. Geen vluchtelingenstromen waarheen dan ook en de mensen klagen niet bij mij. Maar ik merk wel iets anders. De toeristen blijven weg! Of er zou een chronische overcapaciteit moeten zijn, dat zou ook nog een mogelijkheid zijn. Dit lijkt onwaarschijnlijk, het eerste ligt veel meer voor de hand. Goedkoop is het namelijk allemaal niet en de kwaliteit van wat aangeboden wordt is doorgaans niet er hoog. Dat lijkt zijn gevolgen te hebben. Ik ben niet iemand die van de ene naar de andere bezienswaardigheid uit de folders fiets maar zo nu en dan pik ik wel wat mee.

Zo was ik in Meteora, een plek wat toch eigenlijk een toeristenkraker van jawelste zou moeten zijn. De hoog op de rotsen gebouwde kloosters zijn het bezoeken meer dan waard. Maar de campings rondom waren er grotendeels leeg, evenals de horeca. Een kok roostert er buiten enkele Souvlakis boven een gammele stoffige barbecue vol stuivende as, naast zijn keuken nog net in het zicht. Wanneer ik op het terras Mousaka bestel omdat dat me wat minder stoffig en rokerig lijkt te zijn, wordt er na tien minuten een opgewarmde taartpunt voor me neer gezet. Alstublieft, op een enkel schoteltje, dat is toch wat u vroeg? En verder niet zeuren. Ja, dit is echt Mousaka. Dat het er in een Grieks restaurant in Nederland anders uitziet?..Tja. Ongeinspireerd is wel het juiste woord: men heeft er geen zin in. Ook aan het stand is het opvallend rustig. Op de camping moet ik dertien euro betalen voor een overnachting. Daarvoor zou je toch wel wat mogen verwachten. Maar ik wordt op een kaal stukje grond neerzet ingeklemd tussen twee andere tenten. Het sanitair is hier en daar kapot, niet echt schoon en ondergebracht in een grauw gebouw dat er lijkt neergezet omdat het er nou eenmaal moet zijn. Aan het strand beuken de speakers van de bar hun beats tegen lege stoelen onder standaard parasols. De serveerster leest een tijdschrift.

Kavala, het is zondag. De toeristeninformatie is gesloten, gewoon net als de meeste winkels. Toeristen op zondag zijn niet nodig, die wachten toch wel even? Help de Grieken de crisis door, ga naar Griekenland op vakantie hoorde ik voor vertrek iemand op de radio verkondigen. Op je 55e mag je hier met pensioen. Werken, waarom? Dat er een hoop zal moeten veranderen ligt voor de hand. Dat je van je leven wil genieten, en niet wil zweten, prima, dat doe ik ook. Maar niet klagen dan. Zoals ik al zei, gelukkig doet niemand dat bij mij. Het is misschien zo slecht nog niet gesteld met de Grieken.

Henk

Het verhaal dat hier stond verschijnt binnenkort als hoofdstuk in een boek !!

W E G W E R K Z A A M H E D E N

Nog even geduld.

Er was eens...een crisis

In Nederland was, of is er de crisis van 2008. In Albanië was er de crisis van 1997. Die deed een groot deel van de bevolking naar het buitenland vluchten, naar Italie vooral maar ook naar Engeland en andere landen van Europa. Die crisis is nu grotendeels voorbij. Dat het land nog niet overstroomt van rijkdom voor iedereen is wel duidelijk te zien. De minst bedeelden komen zoals overal helaas als laatste aan de bod om in de nieuwe welvaart te delen. Maar toch, het land zit overduidelijk in de lift. Keurig nette horeca met Heineken bier en prima Italiaanse espresso, hotels in overvloed, strak geasfalteerde wegen en alles wat je verder nodig mocht hebben is te verkrijgen.

Augustus is de vakantiemaand voor Italianen en de voormalig vluchtelingen die inmiddels een aardige Eurocent hebben weten te verdienen, genieten nu van hun vakantie. Weer voor even terug in 'eigen' land. Ongeveer een kwart van het autopark dat hier op dit moment rond rijdt heeft een buitenlands kenteken. Gouden tijden voor de middenstand. Blinkende SUV's en wat al niet meer rijdt er in de rondte.

De minder bedeelde 'thuisblijvers van weleer' proberen uit allemacht een graantje mee te pikken van de toestroom aan Euro's. Autowassen staat daarbij op nummer één als het om dienstverlening gaat. De een na de andere wasserette gaat voorbij. Autowasstraten in de meest letterlijke zin van het woord. Een bord met 'Lavash' een emmer en een spons is het minste wat nodig is. Maar een hogedrukspuit is natuurlijk wel veel mooier: een prachtig stuk speelgoed vol power dat lekker stuift en lawaai maakt. 'Lavash speciale' zet je dan op je uithangbord. Italiaanse, Britse, Duitse auto's, alles gaat in een dikke laag schuim. Maar ook voor de zoveelste hands eigen auto's en complete trucks met oplegger wordt de hand niet omgedraaid.

Aan inventiviteit geen gebrek, daar kunnen wij in Nederland een voorbeeld aan nemen. Wij hebben immers nu een crisis. Wanneer over een jaar of wat 'onze' vluchtelingen voor vakantie terug komen weet ik al wat mijn nieuwe baan gaat worden. Jawel: ik word autowasser! Of eh...ligt het toch even anders?

Fotomodellen

Met ogen op steeltjes loop ik door Podgorica, de hoofdstad van Montenegro. Er lopen hier allemaal fotomodellen rond! Nu was dat in Servie en Bosnie niet erg veel anders maar als je zo een dagje vrijaf hebt genomen en door de straten van de stad slentert valt het pas echt goed op. De ene is nog mooier en sexier dan de andere. Strakte truitjes, charmante blousjes en de kortst mogelijke rokjes en hotpants. Nu wil zo' n poppetje natuurlijk nooit bij mij achter op de fiets. Behalve dat ik daar ontertussen te oud voor ben, hoort er aan zo'n mooie meid natuurlijk een echte macho vast te zitten. Zo'n sprortschooltype met korte stekeltjes en een T-shirt dat strak gespannen om zijn torso zit. En dat klopt ook heel vaak wel.

In een brochure die ik van de toeristeninformatie heb gekregen lees ik dat het openlijk tonen van homosexualiteit sterk wordt afgeraden. ' Er heerst hier een sterke machocultuur waarbij de vrouw elegant en volgzaam is.' Nu hoef ik me gelukkig geen zorgen te maken, al lijk ik met mijn stuurtas aan mijn schouder missien wel een halve homo.
Verder heb ik niet veel te klagen. Op mijn leeftijd zijn de meeste macho's inmiddels veranderd in sigaretten rokende bierbuiken. En van het moois aan de vrouwen is ook helemaal niets meer over. Lang geleden hebben ze hun glanzende lange haren al door de kapper in de vuilnisbak laten gooien en de kleding zijn ze uitgegroeid. Die is vervangen door slonsige Wibra outfit, de kinderen zijn waarschijnlijk al duur genoeg.

Montenegro is een klein land, morgen fiets ik de grens over met Albanie. Ik ben benieuwd hoe het daar is. Ondertussen pieker ik me suf hoe ik zo'n meid zal kunnen paaien voor een mooie shoot. Als fotomodel wil je immers op de foto maar of een Hollander op een fiets dat gaat lukken, mmm, denk het eigenlijk niet. Het landschap was hier ook prachtig en dat liet zich gelukkig heel wat makkelijker kieken.

Keuzes maken

Het verhaal dat hier stond verschijnt binnenkort als hoofdstuk in een boek !!

W E G W E R K Z A A M H E D E N

Nog even geduld.

Huisje in Hongarije

Hans en Stefan hebben een huisje. In Hongarije. Met een auto vol spullen rijden ze er minimaal twee keer per jaar naartoe. Het zijn net twee trekvogeltjes die midden tussen het groen een nestje aan het bouwen zijn. Eieren zullen er nooit uitgebroed worden maar de nestdrang lijdt er niet minder om. En nu ben ik uitgenodigd dat moois eens te komen bewonderen. Eigenlijk wilden ze dat al eerder maar ja, die fiets he, die laat mij maar niet los. En een huisje, tjonge wat suf is dat eigenlijk. Niets voor mij. Ik wil wat van de wereld zien mijn horizon verbreden. Maar ja, als je een en ander combineert moet het toch wel lukken. Daarna stap ik op de fiets richting Griekenland. De drang om naar de horizon te fietsen en de pot met goud aan het eind van de regenboog te ontdekken blijft te groot.

Een enorme lap grond, gekocht voor een appel en een ei. Met fruitbomen, verse munt en andere kruiden en de vogeltjes, tjirp tjirp, die je Nederland met al zijn beslommeringen heel snel doen vergeten. En de badkamer moet nog betegeld worden, de elektra in orde gemaakt. Tja, dat vind ik toch ook wl erg leuk om te doen. Zo gek is dit misschien nog niet?

Ik wil weer op die vreselijke fiets gaan zitten om langs van alles en nog wat te jakkeren. Servie, Bosnie, Montenegro, Kosovo misschien, Albanie en Griekenland. Ik geloof dat ik gestoord ben. Maar hoe dan ook...ik ben weer onderweg!!! Jaja, dat stemt hoe dan ook vrolijk. Voor vier weken, maar toch. En omdat een aantal mensen toch wel nieuwsgierig is, post ik op dit blog maar weer eens wat berichtjes. Met de groetjes uit het warme zuiden.

Schrijven op commando?

Van alles wat ik tot nog toe aan verhalengeschreven heb, is het merendeel me op de een of andere manier aan komen waaien. Gewoon enkel datgene opschrijven wat je leuk vind is mijn motto altijd geweest, dat levert de leukste stukjes op. Op de fiets malen tegelijkertijd met mijn benen vaak allerlei gedachten in mijn hoofd rond. 's Avonds als alle opgedane indrukken van de afgelopen dag een plaats beginnen te krijgen vallen die gedachten op hun plaats. Het grote voordeel van alleen reizen is hierbij dat er niemand is die je afleidt. De gedachten vormen een aangename reispartner. Reis je in een groep dan werkt het anders. Mensen om je heen leiden af en de kans is groot dat een stukje daardoor een rationeel neergepend schrijfsel zal worden van het soort waar er al te veel van bestaan en, onwillekeurig gelardeerd zal worden met de mening van anderen. ‘Wat is het hier toch mooi en wat is fietsen toch fijn,' zijn kreten die doorgaansal dan niet plichtmatig over ieders lippen vallen. Een geboekte vakantie mag immers niet mislukken, het zijn de krenten uit de pap die na maanden van hard werken zoet dienen te smaken.
Reizen met een groep, het is lang geleden maar onlangs heb ik me er toch aan gewaagd: een week fietsen door Tsjechië. Een echte solist ben ik niet en om de uitzondering de regel te laten bevestigen iseen keer op pad met een stel vrienden best wel aardig.Gezellig was het, dat zeker. Aangezien ik ondertussen al een zekere reputatie heb opgebouwd voor wat betreft het schrijven van reisverhalen, kon je er natuurlijk op wachten. En jawel, de vraag die kwam: ‘Harry, jij gaat toch zeker wel weer zo'n leuk stukje op je blog schrijven hè?' Maar Harry zweeg, krabde zich eens achter zijn oren en vroeg zich af of dat wel zo verstandig was. Op het laatst, tijdens de terugreis in de trein was ik voor mezelf al bijna gezwicht: Het was een vermakelijk moment waarbij een vrouw ons de schade aan haar koffer in de maag wou splitsen dat er de aanleiding toe was. Niemand van ons voelde zich schuldig. Aangezien we in de trein toch weinig anders te doen hadden dan wachten tot overkapping van het eindstation weer over ons heen zou schuiven werd het als een vermakelijke act waarin we zelf als acteurs van het tv programma ‘de Vloer op' aan deelnamen. Dit zou toch absoluut tot de nodige inspiratie moeten leiden en een prachtig verhaal opleveren! Maar ik deed niets, mijn gedachten en ervaringen vielen niet op hun plek en het bleef stil.

Afgelopen week was ik bij een persbijeenkomst waar ik als medewerker van het tijdschrift de Wereldfietser eenvoudig toegang tot kreeg. Diverse toeristenbureaus van verschillende landen zaten er achter hun tafels. Je hoefde maar even aan te schuiven een babbeltje te maken over koetjes en kalfjes en vooral de fiets om de interesse te wekken. ‘U wilt vast wel een stuk schrijven over een van onze fraaie bestemmingen,' was telkenmale het verzoek. ‘U krijgt van ons een vliegticket, hotelovernachtingen en de diners regelen we ook.' Een dag of vijf gaat u met onze gids mee, schrijft een mooi verhaal voor in uw blad en daarna knoopt u er gewoon nog een week of zo voor uzelf aan vast,' was het aanlokkelijke aanbod. Reizen en dan nog betaald krijgen ook, het lijkt te mooi om waar te zijn! Turkije, India, Luxemburg en nog een paar, ze boden het me bijna kant en klaar op een presenteerblaadje aan. Maar het tijdschrift de Wereldfietser laat zich doorgaans niet voor het karretje spannen van toeristenbureaus. De verhalen dienen onafhankelijk te zijn is de mening van de redactie. En wat ik er zelf van vind? Ik weet het nog niet. Dat gedachten tijdens zo'n reis niet op hun plaats zullen vallen aan het eind van een vermoeiende dag laat zich wel raden. Het verhaal zou een plichtmatige opsomming gaan worden van voorgeschotelde ingrediënten die de potentiële toeristen moeten overhalen tot het boeken van een ticket. Verhalen met een hoog halleluja gehalte waar weinig persoonlijks in te ontdekken valt. Ja en so what? Het is gewoon werk, toch? Ach ja, wie weet zwicht ik nog eens, wanneer een ander tijdschrift of krant zich aandient, toerisme is geen slechte zaak; het helpt veel landen die het minder hebben dan wij naar een betere economische positie en als de fiets daarbij een middel mag zijn is dat al helemaal niet verkeerd.
Ondertussen lokt het aanbod van de dames en de heren nog wel degelijk. Maar tot de tijd dat ik zwicht, blijf ik zo nu en dan gewoon stukjes als deze schrijven. Gewoon voor het plezier, op momenten dat het mij uitkomt en er zelf behoefte aan heb. Als een plotseling opstekende wind die me weer fris door de haren waait. Plezier is niet af te dwingen.

Hein

Vier weken bijna zijn om. En als ik in de spiegel kijk, schrik ik. Is dat alles? Daarmee bedoel ik niet die vier weken maar mezelf! Ai, is dat alles? Heuvels, bergen, een pas, ha leuk, ik sleur er met mijn vol bepakte fiets gewoon overheen. En als ik dan een enkele fietsers tegen kom, zie ik ze lopen! Dan denk ik bij mezelf: kom op fietsen, je kan het best! Tsjakka! Trappen kreng! Je wordt er moe van maar dat gaat vanzelf weer over als je voldoende rust neemt. Maar als bij mij die rust toch iets krap blijkt te zijn, gaat die vermoeidheid weliswaar wel weg maar vliegen er toch wel kilo's af waarbij ik van te voren nooit had geweten waar die vandaan zouden moeten komen. Het blijkt mogelijk. De laatste dagen peddel ik dan maar langs de Donau, er zijn bergen rondom en die hoef je helemaal niet over. Werkelijk, geen klimmetje zit er in. De weg is vlak, strak zoevend asfalt onder mijn wielen, het gaat bijna vanzelf. En daar kom ik mijn corpulente medefietsers tegen. Bierbuiken, veel te dikke tieten die bijna op het stuur hangen en achterwerken die het halve fietspad in beslag nemen. Ruilen? wil ik ze vragen. Nou ja, niet helemaal, een beetje? Straks trakteer ik mijzelf maar eens op een flinke sorbet, met veel slagroom, en thuis...ga ik op zoek naar friet van Piet, met berehappen en flappen, patat oorlog met dubbele hoeveelheid saus (speciaal voor diegenen die eruit zien alsof ze de Hongerwinter hebben doorgemaakt.), frikadellen en andere vette meuk.En dan ook nog een sportschool voor de nodige figuurcorrectie want anders sla ik nooit meer een vrouw aan de haak. Nou ja, eerst naar Linz een dagje in mijn tent hangen dan een nachtje in de trein met alleen maar mijn benen omhoog. Zou het al iets gaan helpen? Tot snel, als jullie me niet over het hoofd zien.