Oostenrijkers zijn best wel oke
Het verhaal dat hier stond verschijnt binnenkort als hoofdstuk in een boek !!
W E G W E R K Z A A M H E D E N
Nog even geduld.
Oostenrijkers zijn best wel oke
Ik herrinner het me nog zo goed: In India de bussen, net als elders natuurlijk, groot en niet te missen. Daarnaast en dat maakt ze anders dan elders, zijn ze ook nog eens uitgrust met een flinke
batterij aan pijngrens overschrijdende toeters wat ze daarmee tot de nummer een van belangrijkste voertuigen van het land maakt. Er geldt daar een rangorde: Hoe groter, sneller en meer lawaai eruit
komt, des te belangrijker. Een fiets eindigt ergens in de onderste regionen. Een Rickshawrijder onderneemt met zijn tigeltangelbellen nog een dappere poging iets hoger uit te komen maar komt toch
ook echt niet ver. Onderaan eindigt de voetganger.
En een bus heeft vooral haast, rijdt als een dolle om uit concurrentie oogpunt zo veel mogelijk passagiers te kunnen oppikken. En dat daar zo nu en dan eens iemand bij vermorzeld wordt, ach jammer
dan, hadden ze maar beter op moeten letten. Killer drivers werden ze daarom genoemd. In Kolkata (Calcutta) werd men het op een gegeven moment te dol en daarom verzon de overheid draconische
maatregelen: Ontslag wanneer je iemand dood rijdt. Gevolg: staking van het buspersoneel, je kon hen toch niet zomaar brodeloos maken?
Aan dit voorval moet ik nog regelmatig terug denken nu ik door Oostenrijk fiets. Niet dat ik regelmatig door bussen en ander groter verkeer wordt lastig gevallen, nee juist het tegendeel is waar.
Oostenrijk is de tegenpool van India! Telkens wanneer ik de weg over wil steken omdat het fietspad zo nu en dan aan de andere kant van de weg verder gaat, word ik met alle ergards behandeld .
Automobilisten stoppen voor me! En dat terwijl ze daar helemaal niet toe verplicht zijn. Een bemoedigende glimlach vanachter de voorruit en een vriendelijke knik over en weer en iedereen lijkt
tevreden.
In een fietsenwinkel koop ik een pet, omdat ik de mijne ben verloren en die toch echt onmisbaar is als bescherming tegen de felle zomerzon die aan het eind van de middag recht in mijn gezicht
schijnt. De handelaar wil me een helm verkopen, daar rijdt immers iedereen mee en dat is veel veiliger vindt hij. Ik overweeg hem het verschil tussen Oosenrijk en India uit te leggen en dat ik het
zelfs daar zonder heb gedaan. Maar ik laat het maar bij het verhaal dat een helm geen verblinding tegen gaat en een pet dus veel veiliger is. Begrijpen doet ie India toch niet.
Het leven in Oostenrijk gaat zijn dagelijkse gang, als een geoliede machine in rust reinheid en regelmaat. Het past daarbij ook precies bij de hele entourage: Het gras is er fris groen, de kanten
strak geknipt, onkruid in de perkjes gewied, en de geraniums aan de balkons in grote trossen naar beneden bij smetteloos geverfe gevels. Tussen de hoge bergen en in de bossen heb ik het idee dat ik
zo nu en dan door een schilderij van Bob Ross rijd. Nog heel veel andere fietsers rijden er evenals ik zo nu en dan doe langs de rivieren. Langs de Raab en de Mur, met als enige verschil dat ik als
enige met een vol beladen fiets stroomopwaarts ga en zij met slechts twee tasjes stroomafwaarts om zich 's avonds te verstoppen in pensions en hotels. Op de campings staat er af en toe nog een
enkele verdwaalde Nederlander met zijn caravan maar daar heb je het dan ook wel mee gehad, vaak sta ik ook moederziel alleen. Is de kust van Kroatie werkelijk zoveel spannender? Of klinkt het
vooral exotisch wanneer je later pocht tegenover je collega dat je in een geweldig land bent geweest dat vijftien jaar geleden nog helemaal niet bestond.
Maar waar zijn dan de fietsers met bagage gebleven? Die horen toch in Oostenrijk nog wel thuis? Of is de tijd al zo ver dat ze het ook allemaal exotisch willen? Is Oostenrijk ook voor hun te gewoon
en te dichtbij huis geworden en zitten ze allemaal in Thailand en Laos? Of is Santiago de Compostella nog steeds de hit? Wie het weet mag het zeggen. Ik ben van mening dat in Europa ondanks ondanks
alle geordendheid toch nog wel leuke dingen te beleven zijn. En het is echt waar, geloof het of niet, ik werd uitgenodigd bij een oudere alleenstaande vrouw die ik de weg naar een camping vroeg die
er niet bleek te zijn. Ik mocht op haar grasveld kamperen en deed haar een groot plezier als ik de maalijd met haar deelde die eigenlijk voor haar kinderen bedoeld was, die waren niet op komen
dagen. Ja het kan je echt overkomen, je moet er alleen even het geduld voor betrachten. Saaie mensen wonen er in Oostenrijk maar ook leuke, vriendelijke en vreselijk symphatieke. In landen als
India maak je wellicht leuke voorvallen iets vaker mee. De kans er dood gereden te worden is alleen een stuk groter. En zo heeft alles zijn voordeel zal ik maar zeggen. Volgende keer zoek ik weer
een land verder weg op. Om verschillen te kunnen zien. Immers: er bestaat geen mooi zonder lelijk, geen spannning zonder saaiheid en geen armoede zonder rijkdom. Salzburg moet een heel fraaie stad
zijn, daarna keer ik definitief terug naar Linz. En, met al die grenzen die ik gepasseerd ben, al die verschillen die er te zien waren, mag ik toch wel concluderen dat ik opnieuw weer een reis heb
gehad, al was het dan wel een kleine zonder door jakkerende buschauffeurs te zijn belaagd.
Puin
Banja Luka, Tuzla, Bihac, zo maar wat namen van steden die ik op mijn kaart zie. Ze klinken me nog zo bekend in de oren. Niet van de aardrijkskundelessen op school, nee een negatieve klank gaat er in schuil. Problemen met Bosniaks, Cetnics en Kroaten. Karadjic en Mladic hebben hier rondgelopen. Republika Srbska pronkt provocerend in het noordoosten met zijn rood blauw witte vlaggen: op mijn kaart is het niet terug te vinden maar het Blauw-geel van de federatie ontbreekt hardnekkig. Niet alleen Bosnie was het probleem, ook de Kroaten konden er wat van. In het oosten doet het en nauwelijks onder voor Bosnie. 'Cabriohuizen,' grapte een man. Ja je kunt er maar beter om lachen. Het zijn de Serviers die er hier uitgemept zijn. Etnische zuivering, en dat allemaal op een afstand van een paar dagen fietsen van Oostenrijk. Veel nieuwe huizen staan leeg, heel erg veel: alleen het karkas met een dak of met een beetje meer geluk is een deel van de binnenkant bewoond. Geld lijkt te ontbreken en mogelijk wil of kan nog steeds niet iedereen terugkeren naar zijn oorspronkelijke plek waar hij weggejaagd werd. Maar ik zie ze rijden, in auto's met Europese kentekens, Duitse, Nederlandse, Luxemburgse: de stemmen en de muziek die eruit vandaan klinken zijn van hier. In de vakantietijd keert men even terug. Wanneer ik een foto wil maken, mijn fiets tegen een verkeersbord plaats, valt mijn oog op een plastic afzetlintje, vastgeknoopt tussen dat zelfde bord en de brugleuning. Geel en met verbleekte zwarte letters erop: 'Mines' Help! Wild kamperen maar even achterwege laten, anders heb ik staks een cabrio tent. En wanneer ik weer op mijn fiets zit vraag ik het me af: ben ik een ramptoerist? Misschien wel, al had ik dat helemaal niet zo gepland. Hoe dan ook, bovenal geniet ik van het landschap, waarin naast de ellende, gelukkig vooral heel veel moois te zien is.Fucked up ben ik gelukkig nog niet.
Vakantie of reis?
Wanneer je een net half jaar geleden acht maanden op pad bent geweest, is het een beetje vreemd om zo maar weer voor 3 ½ week op vakantie te gaan. Ben even weg en zo weer terug, zou ik kunnen zeggen. Of is het toch een reis en mag dit berichtje gewoon op reismee.nl worden geplaatst? Oostenrijk, heel braaf met de trein er naartoe, fiets mee, heel burgerlijk ondertussen, als ik al die andere mensen zie die hetzelfde doen. Reizen is voor mij verbazen en dat deed ik zowaar direct al, voor een paar uur. Het was een treinreis waarvan ik dacht dat ze niet meer bestonden, uit een lang vervlogen tijdperk of iets dat je in een minder ontwikkeld land nog mee kan maken. De treinwagon was van het type waar je achter een schuifdeur in een claustrofobisch hok voor zes personen moest plaats nemen en je door het veel te smalle gangpad langs uit het raam hangende medepassagiers moest zien te wurmen. En als de trein dan eenmaal reed denderde de wind door het geopende raam, schudde er vanalles en nog wat en schoof telkens de deur open wanneer er maar iets vaart werd geminderd. Om een versnapering of drankje te bemachtigen moest je hevig op zoek gaan. Vier rijtuigen verderop was er eindelijk wat en was er bij Gods gratie een beker hete thee te krijgen waarvoor een vermogen van het zelfde Heerschap moest worden neergeteld. Halverwege de reis vond men het heel belangrijk om op de trein vanuit Hamburg te wachten die moet worden aangekoppeld. Anderhalf uur stil staan! Passagiers zo snel mogelijk afleveren doet veel minder ter zake. Ouderwetse arrogantie van een (voormalig?) staatsbedrijf. Maar ja dat is nou reizen, je beleeft weer eens wat he. En ik ben er gekomen, in Oostenrijk waar de mensen zoevend in hun stille automobielen over strak asfalt, anoniem aan je voorbij glijden en er geen boe of ba tegen je wordt gezegd. Langs strak gemaaide Alpenweiden, keurig aangeharkte tuintjes, smetteloos geverfde gevels en geboende trottoirs. Beetje saai eigenlijk wel. Slovenie zou dat anders zijn? Ja, een beetje maar niet veel meer dan dat. Het landschap is prachtig, vol afwisseling van bos, kleine akkers, valleien en rustige weggetjes. Maar ook hier gaat alles er heel bedeest aan toe. En dan zijn er campings met Nederlanders die rij aan rij met hun caravans en bierbuiken achter barbecues de tijd weten te verdrijven. Toppunt was een enorm zwemparadijs annex camping met minimaal tien baden, evenzovele glijbanen en nog veel meer vertier en vermaak. Je voelt hem al aankomen, daar stond ik tussen met mijn eenpersoons mini tentje. Waah!! Kroatie zou dat beter zijn? Nee! Nog meer Nederlanders! En dan nog wel op een camping die niet eens aan de kust ligt en geen eens een zwembad heeft. Welk marketing bureau is er aan het werk geweest? En is er nog iemand thuis? Zijn er ook nog mensen zonder caravan? Gelukkig heb ik veel mogelijkheden: land nummer vier! Bosnie Herzegowina en dat alles in een week tijd! En dit voelt beter. Het ondertussen vertrouwde Allah uh Akbar galmt er vanaf de minaret en op straat lopen er meiden in strakke truitjes parmantig op hele hoge naaldhakken. Het gaat saman. De mensen vragen belangstelend waar ik vandaan kom, een jochie bedelt om geld en zijn het niet alleen nieuwe auto's die aan je voorbij gaan. Er lijkt hier te worden geleefd. Als betaalmiddel hanteert met de eigen Mark aangevuld met Euro's die je die je in een verhouding van 1:2 gewoon weer kunt uitgeven. Bijzonder land dus wel en voorlopig fiets ik hier nog wel een paar dagen. Maar dan straks moet ik toch weer door Kroatie, Slovenie naar Oostenrijk terug om daarna weer in zo'n ouderwetse trein naar huis terug te boemelen. 'Wat een vooruitzicht.' En tegen die tijd zal ik concluderen of het een gewone vakantie was of toch een reis mag worden genoemd.
Hulp van een vriend
En dan woon ik ondertussen al weer een aantal weken in Duiven, begin het zo nu en dan een beetje zat te worden. En wat zie ik tot mijn verrassing? Ik heb hulp gekregen bij het zoeken naar werk. Van Henk! Een advertentie geplaatst op Speurders.nl . Ik kan het niet nalaten hem hier even onder te plakken. Hee Henk, bedankt!
HELP HARRY AAN EEN BAAN
Net terug van een lange fietsreis. Nou ja lang, acht maanden ruim en dat had nog veel langer gekund maar toch, hij deed het niet. Dom misschien, wilde zijn familie en vrienden weer zien, sociaal leven opnieuw opbouwen en zo. En wat blijkt er tijdens zijn afwezigheid te zijn gebeurd? Voor een ieder die het nog ontgaan is: Het is crisis in Nederland! Jawel. Banken over de kop, de bouw in zwaar weer, transportsector in de penarie en nog veel meer sectoren die knap nerveus aan het worden zijn. De media staan er bol van en dat maakt op zijn beurt nog meer mensen zenuwachtig en terughoudend: we praten het elkaar ook nog eens aan. Maar toch: Mensen, hij verdient momenteel geen rooie cent, leeft van z'n spaargeld en wil weer echt weer aan het werk! Zijn competenties? Wow, helemaal top. Een CV om te zoenen. Haalde en passant voor vertrek nog een HBO diploma bedrijfskunde, werkte ooit als technisch beheerder van zwembaden, servicetechnicus, medewerker verkoop binnendienst en procesoperator. Ja geweldige collega, zo'n aardige jongen, serieus en betrouwbaar met humor en gedrevenheid, die kan ik echt aanbevelen! En hij schrijft ook zo leuk. Ik heb vernomen dat hij momenteel zijn tijd vult met het schrijven van een tweede boek, moet vast top worden. Een bestseller! Ja, als het geen crisis was geweest! Daar kan ie nu niet van leven. Dus kom op werkgevers, laat het je niet aanpraten, met deze vent schiet straks uw bedrijf in een keer de crisis uit. Reageer en bel hem op 06-38267409 of mail via deze site. Z'n nette pak is al op weg naar de stomerij en de schoenen zijn al gepoetst. En o ja, een opdracht als tekstschrijver lijkt hem ook geweldig.
Henk
edited 26-6-2009:
Ik heb inmidels werk gevonden! Als medewerker fiets en wandeltoerisme bij Holcus Buiten BV (Fiets en Wandelbeurs)
Welkom in Duiven
Met het vliegtuig keerde ik vanuit Kolkata terug naar Nederland. Bij deze iedereen heel veel dank voor alle belangstelling en reacties gedurende de afgelopen acht maanden! Ik kijk terug op een fantastische reis. Voorlopig maak ik even pas op de plaats maar uitgeblust en uitgereisd ben ik zeker nog niet. Momenteel heb ik tijdelijk de beschikking over een leeg huis aan de Meerkoetstraat 6 in Duiven. Daar kampeer ik min of meer nog even verder voordat ik het een en ander aan spullen uit mijn opslag hierheen verplaatst heb. Ondanks deze sobere omstandigheden is iedereen wel van harte welkom om even aan te komen waaien. Het bier staat koud (wat zonder koelkast heel eenvoudig is) en een warm drankje zit er vast ook wel in.
Harry
0638267409
harry-fietsenaar[at]zonnet.nl
Overgang
Het verhaal dat hier stond verschijnt binnenkort als hoofdstuk in een boek !!
Z A D E L K O L O M M E N
Nog even geduld.
Varanasi
Het verhaal dat hier stond verschijnt binnenkort als hoofdstuk in een boek !!
W E G W E R K Z A A M H E D E N
Nog even geduld.
